Week 10

Mijn vorige update is alweer een ruime twee weken geleden en op dit moment zit ik in het midden van mijn elfde week hier op het project. En in deze twee weken is er alweer een hoop gebeurd; mijn moeder en Carolien zijn langs geweest, een groot feest als dank voor alle sponsors van het project, een flinke vooruitgang op het basketbalveld en de paniek van een mogelijk einde van mijn laptop. Ik zal hieronder overal wat dieper op ingaan en onderaan het bericht vinden jullie weer een nieuwe link naar de foto’s.
Ga er maar eens even goed voor zitten, want dit is een flink bericht!

Mijn vorige update was op maandag de veertiende, diezelfde avond kwamen mijn moeder en Carolien aan op het vliegveld. En jonge jonge jonge, wat keek ik daar naar uit! Terwijl ik bij de jongens in de Dining Hall net zat te genieten van mijn bordje ugali (een soort van polenta, zoals ik gister heb ontdekt!) met sukuma wiki kwam een van de brothers naar mij toe met de boodschap dat father op mij stond te wachten. Het was nog wat vroeg, ik had verwacht dat we pas 15 minuten later zouden vertrekken, maar ik kon niet wachten! Ik pakte mijn bord op, liep naar het washok, propte nog een paar laatste happen ugali in mijn mond, gooide de helft van mijn bord in de afvalbak (daar kom ik zo op terug!) en waste mijn handen. Met mijn mond nog vol rende ik naar de Gate waar father al stond te wachten. En daar gingen we, op weg naar een mooi weekje.

En een mooi weekje werd het zeker. Al houd ik mijzelf op één of andere manier steeds weer voor de gek met de onbewuste gedachte dat na deze week, na een skypegesprek of na wat dan ook, het weer helemaal goed is, het weer voelt alsof ik in Nederland zit, maar dat is natuurlijk niet zo en ook helemaal niet de bedoeling. Maar ondanks deze onbewuste nare gedachte werd het, zoals ik al zei, een mooi weekje. Een druk weekje vooral want, naast dat ik mijn moeder en Carolien het project heb laten zien (en zelfs heb ‘laten’ werken) hebben we zo’n beetje heel Nairobi verkend. We hebben 2 kleine sloppenwijken gezien, waar een hoop ‘dayscholars’ van onze school wonen. Zien hoe die mensen leven maakt een grote impact, maar een nog grotere impact maakt het feit dat ze er zo positief onder blijven. Ik voel me bijna schuldig dat ik in mijn eentje in een kamer met betonnen slaap, waar zij evenveel ruimte hebben, omringd door golfplaten, voor misschien wel 5 mensen. Dan nog maar gezwegen over de stank en de rotzooi. Ik heb al vaak geklaagd dat het zo’n bende is op straat, mensen die hun afval maar gewoon laten vallen waar ze staan, maar dit is nog niets in vergelijking met de sloppenwijken. Maar wat moet je dan, als je geen wc hebt, geen geld voor een prullenbak.

Na het zien van de sloppenwijken voelt het toch wel raar om dan toch nog ook even te proeven van de luxe in Nairobi in een typisch Europees restaurant in een van de rijke gebieden van Nairobi. Maar je schuldig voelen heeft dan geen zin, als je daar dan toch zit kan je er beter voor zorgen dat je er ook maar goed van geniet! En dat deden we en met verhalen over het tot stand komen van Bosco Boys leerden we ook nog eens wat.

Verder hebben we een hele dag een bezoek gebracht aan de stad. Het begon met een leuke rit in de matatu, de lokale ‘bussen’ die je bij een bezoek aan Kenia gezien moet hebben. De eerste stop was de ‘Holy Family Church’ een grote, kale, lege kerk, maar toch erg bijzonder om te zien. Vervolgens door naar de ‘Kenyatta International Conference Centre’, een ruim honderd meter hoog gebouw waar je, vanaf het dak, de hele stad kan zien. Erg bijzonder om op deze manier een keer naar Nairobi te kijken. Na deze uitkijk over de stad gingen we, per voet, naar de andere kant van de stad, een flink onderschatte wandeling, waarbij we toch weer een hoop bijzondere dingen hebben gezien. Aan de andere kant van de stad is het Nairobi National Museum waar wij graag even een bezoekje aan wilden geven. Vervolgens zij we, ondanks het feit dat de wandeling de eerste keer verder bleek dan verwacht, als echte diehard toeristen weer teruggelopen naar de andere kan van de stad om vervolgens de matatu weer richting huis te nemen. En zo eindigde ik moe op mijn bed na een lange, leuke en vooral mooie dag.

Maandag 21 november eindigde het bezoek vanuit Holland en werden mijn moeder en Carolien, nog voor zonsopgang, afgezet op het vliegveld. Maar Kenia zou Afrika niet zijn als we op de weg terug naar het project geen telefoontje kregen met het bericht dat de vlucht gecanceld was. Wat een toestand! Gelukkig zorgt KLM goed voor haar passagiers (tig sterren hotel, 3 keer uitgebreid eten, vervoer van en naar vliegveld met taxi) en hoefde ik mij geen zorgen te maken. Ik kon terugkijken op een mooie week!

Dat was het dan, een mooie week, en zoals beloof nu even uitleg over die afvalbak. Waar ik in Nederland altijd heb geleerd mijn bord leeg te eten ‘omdat die kindertjes in Afrika het graag zouden krijgen’ liep ik hier de eerste keer flink tegen de lamp! En natuurlijk was het niet alleen mijn opvoeding die er zo over dacht, ik zelf ook. In het noord-oosten van Kenia sterven er mensen van de honger en hier worden de varkens gevoerd. Want ja, het eten wordt natuurlijk niet zomaar weggegooid. Als je te veel eten hebt dan gooi je dat in de afvalbak, niemand die je raar aankijkt, slechts je geweten die je uitmaakt voor van alles en nog wat, en aan het eind van de avond, of na een paar dagen, wordt je afvalbak naar de varkens gebracht. Ik kijk met groot verlangen uit naar de kerstmaaltijden…

Ik zal ook eens even beschrijven hoe de rest van de ‘supper’ (het avondeten) eruit ziet, want naar mijn weten heb ik dat nog niet gedaan. Deze maand is er voordat supper begint rosary, in verband met de vakantie. Tijdens schoolweken is er studie. Vanuit rosary gaan alle jongens dus, stoeiend schreeuwend en rennend, naar de Dining Hall. Ik heb de keuze tussen mee eten met de brothers, zoals de andere vrijwilligers doen, dat betekend rijst met wat groente en met een beetje geluk wat vlees, of mee eten met de jongens, ugali met sukuma wiki. En dat tweede staat mij dan toch het meeste aan en dus ren ik naar mijn huis, pak een bord (daar kom ik zo op!) en ren, als ze me door willen laten door de keuken en anders rond om het project, naar de Dining Hall. Het frustrerende is dat ik vanuit mijn kamer tegen de keuken aankijk en zo’n beetje de Dining Hall in kan kijken, maar de keuken is de enige korte route en ze hebben niet altijd zin het hek voor mij te openen. Dus dan loop ik om de keuken, langs een van de vier dormrooms, langs twee schoollokalen waar ook weer een hek is die alleen open is tijdens schooluren, naar de hoofdingang van de school waar de enige ingang is. En deze wandeling kost me toch weer 1,5 tot 2 minuten. Maar ik ben in Kenia, mijn horloge is kwijt, ik heb de tijd.

Dan kom ik aan in de Dining Hall, waar het altijd een complete chaos is. Jongens rennen rond, beschermen hun eigen bord, proberen andersmans bord af te pakken omdat ze er zelf geen hebben, of verstoppen hun bord op de meest vreemde plaatsen (van de week stond ik, quasinonchalant, tegen de brandslang aan te leunen toen een van de jongens mij vroeg of ik even aan de kant kon. Vanachter de brandslang haalde hij een bord tevoorschijn, je verzint de meest gekke dingen om je bord veilig te stellen). Want ja, iedereen wordt veronderstelt zijn eigen bord te hebben en als je geen bord heb dan zijn er altijd wel andere bakken die je kan gebruiken of in nood zelfs oude, schoongemaakte verfblikken, zolang je er maar uit kan eten.

In de Dining Hall staan acht tafels, elk bestemd voor één team. Er zijn vier teams, juniors en seniors, wat in totaal acht teams maakt. De teams zijn gemaakt voor een competitie het hele jaar door, waarbij ze voor allerlei dingen, zoals de jobs (werk om het project draaiende te houden zoals vloeren dwijlen of de grasveldjes bijhouden), plus en minpunten krijgen. Het winnende team van juniors en seniors gaan aan het eind van het jaar een paar dagen naar Mombasa (volgende week donderdag al, en de vrijwilligers mogen mee!!).  Terug op de tafels, aan elke tafel zitten dus een stuk of 10 tot 15 jongens.

Dan begint er plotseling iemand boven het geschreeuw van de jongens uit te roepen dat het stil moet worden. Na twee minuten is het dan eindelijk stil en begint meestal een speech over dingen die de jongens tijden de jobs niet goed hebben gedaan of over veranderingen die er de komende dagen plaatsvinden. Vervolgens wordt er een kort gebed gedaan, stel je maar een schietgebedje voor, en breekt de chaos weer los. Het luik van de keuken gaat open, en het keukenpersoneel gooit acht grote bakken met groente met bovenop elke bak een plaat met ugali, elk bestemd voor zijn eigen tafel. De jongens leggen hun bord op tafel en lopen weg om 10 minuten terug te komen en een vol bord te vinden. Eén van de jongens heeft meestal de leiding en verdeelt de groente en ugali over de borden, vrij geordend.

Ik eet niet van de platen van de jongens mee, ook al zou ik dat graag willen, want ik ben toch een beetje bang voor de hygiëne hiervan. De Afrikaanse maag van de jongens is toch wel wat meer gewend dan mijn Europese verwende maagje. Ik geef mijn bord af bij het doorgeefluik en daar wordt, samen met de borden van de brothers, hetzelfde eten opgeschept als de jongens krijgen alleen gaat hier de verdeling er wat hygiënischer aan toe. ‘De brothers?’ hoor ik jullie denken, ‘Die eten toch apart?’. Dat klopt, of eigenlijk, dat klopt deels. ‘s Middags eet de helft van de brothers met de jongens mee, ’s avonds de andere helft. Zodra ik mijn bord heb gekregen ga ik tussen de jongens zitten en eet ik lekker mijn bordje op en maak ondertussen grappen met de jongens, zolang ze maar niet teveel Swahili praten. Een lepel? Niet nodig. Zoals je jongens zeggen; God heeft je schoenen en een lepel gegeven. Wat die ‘schoenen’ onderaan mijn benen betreft, die zijn bij mij nog niet zo ontwikkeld als schoenen zoals bij de jongens, maar die lepel aan het eind van mijn arm werkt prima.

Ik heb nu genoeg geschreven over het eten, bij mijn volgende blogupdate zal ik weer een ander punt van het project uitgebreid proberen te beschrijven. Nu, zoals beloofd, Het volgende punt, een groot feest als dank voor alle sponsors van het project, want dat zijn er een hoop hier in Kenia, grote en kleine. Grote, sponsors die een aantal gebouwtjes hier op het project hebben gesponsord. Kleine, sponsors die het geld voor de scholing en onderdak voor de jongens sponsoren. Na een aantal weken voorbereidingen van de jongens was het dan zo ver, afgelopen zondag 27 november. Het project was versierd met vlaggen in de kleuren van Bosco Boys; geel, groen, blauw en rood. In de Dining Hall, waar normaal zo’n 130 jongens zitten, waren nu stoelen neergezet voor ruim 400 mensen, en het paste. De volgende drie uur waren er allerlei optredens van de jongens. Verschillende stammendansen, een optreden van de band (een klein orkest bestaande uit een stuk of 20 jongens), karate, skate en zelfs acrobatiek. Vooral dit laatste was erg spectaculair. Waar mijn verwachtingen bleven steken bij enkele simpele trucs (die ik overigens niet na zou kunnen doen) zoals handstands, begonnen de jongens met verschillende combinaties. Ik ben niet goed in het beoordelen van turnoefeningen, maar dat een handstand gevolgd door een achterwaartse salto vrij knap is weet ik dan weer wel. En als ze vervolgens piramides van 4 meter hoog maken van slechts zeven man sta ik toch even met open mond te kijken. Helaas kan ik het filmpje hiervan niet op internet zetten, daarvoor is het te groot, maar ik kan jullie vertellen dat het vrij indrukwekkend was!

En om half twee begint dan eindelijk de lunch, het belangrijkste van deze hele dag. Want als je van tevoren aan een van de jongens, de fathers of de brothers vroeg wat deze dag inhield dan was altijd hetzelfde antwoord ‘Uh… Lunch, very good food!’. Iedereen stond in de rij om van de koks, speciaal ingehuurd van buitenaf voor deze lunch, een bord eten te krijgen. De gasten natuurlijk eerst. Om half drie had ik dan eindelijk mijn lunch en ik moet toegeven, het was vrij goed. Na de lunch was het feest alweer afgelopen, de jongens hadden nog de mogelijkheid een praatje te maken met hun sponsors of oud Bosco Boys studenten, maar vanwege de regen waren ze al weer vrij snel in de bibliotheek te vinden. Niet vanwege de boeken daar! Vanwege de tv, die op dit moment overuren draait, het blijven toch Bosco Boys.

Dan ga ik nu wat vertellen over het basketbalveld. Vertellen? Eigenlijk valt er niet zoveel over te vertellen, alleen maar te zien. Ze schieten al flink op en ik heb er het volste vertrouwen in dat het een pracht veld gaat worden. Ik wil graag nog een keer alle sponsors bedanken namens alle jongens! Er komen een hoop jongens naar me toe die mij, een beetje verlegen, bedanken. Ik vraag dan waarvoor en een beetje ontwijkend blijkt dan dat het om het basketbalveld gaat, zodra dit gezegd is komt er een grote glimlach op hun gezicht. Ik vertel ze dan dat ik het geld slechts heb verzameld en dat het geld komt van een hoop mensen uit Nederland. Ze vragen mij dan of ik deze mensen wil bedanken, dus bij deze. Ontzettend bedankt, namens alle jongens hier op het project!

Zoals ik dus al zei, over het basketbalveld kan ik niet zoveel vertellen. De foto’s zijn te zien onder de link onderaan die bericht. Wel kan ik vertellen dat er nu bij mij thuis door de NBB gesponsorde basketballen en shirts liggen bestemd voor het basketbalteam, wat ik van plan ben op te richten in januari, hier op het project. Aan het vervoer wordt nu hard gewerkt, hopelijk lukt dit nog voor december. Bij deze dus nogmaals een oproep, mocht je iemand kennen die komende tijd naar Nairobi vliegt en nog plaats vrij heeft voor enkele lege basketballen of shirts, breng diegene a.u.b. dan in contact met mij!

Dan mijn laatste punt alweer, de paniek van een mogelijk einde van mijn laptop. Want wat ben ik geschrokken. Het was de bedoeling dit bericht woensdag al af te hebben, maar toen ik terugkwam van lunch en achter mijn laptop ging zitten kwam ik tot de ontdekking dan mijn laptop geen stroom kreeg. Geen wonder, er zijn hier vaak stroomuitvallen, dus ik testte even het licht. Maar wat vreemd, het licht deed het gewoon. Misschien lag het aan het stopcontact. Maar ook dat was niet het probleem, mijn mobiel werd gewoon opgeladen. Nu begon de paniek toch wel te groeien, snel zette ik mijn laptop uit om het laatste beetje stroom dat erin zat te sparen. Vervolgens heb ik alles, werkelijk waar alles geprobeerd, maar niets werkte en ik begon het drama langzaam in te zien, mijn adapter is kapot, geen stroom dus meer voor mijn laptop. De paniek heerste en ik heb de father om hulp gevraagd. Hij zou iemand bellen die waarschijnlijk wel een nieuwe adapter kon regelen, maar wat bleek, Samsung is niet zo’n veel gebruikt computermerk in Kenia. Wat nu!? De volgende ochtend, gister, ben ik naar de supermarkt gegaan. De father gaf me vrij weinig kans en ik mijzelf overigens ook. En inderdaad ook daar was geen adapter voor mijn laptop te vinden en een nieuwe laptop kopen, de enige mogelijkheid die ik nog kon bedenken in mijn ‘paniekiteit’, was ook geen mogelijkheid. Vanwege de kleine vraag naar laptops stijgen deze prijzen tot bijna het dubbele van de Nederlandse prijzen. Chagrijnig en geïrriteerd kwam ik weer thuis en had Peter, mijn huisgenoot, gevraagd om zijn laptop te lenen om met thuis te bellen, vragen om advies. Terwijl ik zijn laptop installeerde op mijn kamer zei ik dat ik, uit pure naïviteit toch nog even mijn eigen adapter wilde proberen en dus stak ik die in het stopcontact. En ja! JAA!!! Hoe is het mogelijk?

Dat was het wonder van mijn laptop, een mooi bruggetje naar een wonder dat hier op het project gaat plaatsvinden. Voor de een zal het weinig betekenis hebben, voor de ander een hele hoop, in ieder geval vallen de meeste van de jongens hier op het project onder die tweede groep. En ook al val je onder die tweede groep, het zal je waarschijnlijk niet snel overkomen het mee te maken. Maandag, terwijl jullie in Nederland Sinterklaas vieren met een nep heilige en nep zwarte Pietjes, vier ik het hier in Kenia met een hoop echte ‘zwarte Pietjes’ en een echte heilige. Jullie lezen het goed, een echte heilige. Sinds 2 jaar reist namelijk de hand van st. Don Bosco over heel de wereld om straatjongens op een project als hier de mogelijkheid te bieden zich te zegenen met het aanraken van een heilige. Gister is deze de hand van st. Don Bosco gearriveerd in Nairobi en reist de komende paar dagen de heel Kenia langs verschillende projecten om vervolgens hier op het project te eindigen. En hoewel ik in de hiervoor beschreven eerste groep val vind ik het toch vrij bijzonder om bezoek te krijgen van een relikwie van een man die ooit zo iets goeds heeft opgericht, de Salesianen van Don Bosco.

En zoals ik hiervoor al ergens heb gezegd zijn er hier op het project acht groepen, vier seniors en vier juniors, die het hele jaar doorstrijden om volgende week naar Mombasa te mogen. En zoals ik daarbij heb gezegd mogen de vrijwilligers (en ja, ik val daar natuurlijk ook onder) mee. Deze trip is volgende week donderdag en, zoals jullie kunnen begrijpen, heb ik er ontzettend veel zin in! In mijn volgende update zal ik deze trip uitgebreid beschrijven!

Daarmee heb ik volgens mij genoeg gezegd in mijn update. Maar als jullie vragen hebben over het project vind ik het natuurlijk ontzettend leuk die te beantwoorden! En voor de foto's kunnen jullie op de onderstaande link klikken:
Foto's week 10

janjetzenairobi.mijnalbums.nl

Tot horens, lezens of tot over acht maanden dan maar!

Groeten uit een nog steeds herfstachtig Nairobi!

Week 8

Eindelijk weer eens een update op mijn blog, leuk dat je ook even mee leest! Veel lees plezier!

En dan nu beginnen met de update, het werd wel weer eens tijd na bijna een maand tijd. Wat zeg ik!? Een maand!? Ja joh! En ik zit hier alweer bijna twee maanden, de tijd vliegt!  En in deze twee maanden heb ik ondertussen ook wel alles gehad. Zo heb ik al 2 flinke dipweken gehad, waarin ik het niet meer zag zitten. Ik ben er ook alweer bovenop gekomen. Ik ben flink ziek geweest, met een gerelateerd ziekenhuisbezoekje. Ik heb zebra’s, giraffen, neushoorns en noem maar op in het wild gezien. En op dit moment heeft de zon mij van top tot teen rood gemaakt.

Zoals ik in mijn vorige update begon over een dipweek die achter te rug zat, kwam de volgende er vlak achterna. Een week na de update begonnen de tranen weer te rollen. Het verschrikkelijkste gevoel hiervan was dat ik die week ervoor dacht erover heen te zijn, niet dus. Toen is het idee ontstaan waar ik de afgelopen twee weken naar uitgekeken heb, morgen komt mijn moeder, samen met Carolien, voor een week langs. Dan kan ik hen het project laten zien, maar natuurlijk ook even uithuilen en weer energie opbouwen voor de komende maanden. Hoewel het voelt alsof er beetje bij klein beetje een energiebron in mijzelf begint te ontstaan. Afijn, ik zat dus in een dipweek. Ik blijf er maar in geloven dat dit te maken had met wat datzelfde weekend bleek. Ziek dus… Zaterdagmiddag buikpijn, dat zal wel overgaan, gewoon ff rustig gaan zitten op het project. Maar rond een uur of vijf begon ik ook koorts te krijgen en terwijl iedereen aan het eten was lag ik, verpakt in 2 dikke lagen, onder de dekens en met een buitentemperatuur van boven de 20 graden, rillend van de kou in mijn bed. De nacht werd er niet veel beter op met darmen die flink op tilt waren geslagen. De volgende dag kwam een van de brothers kijken hoe het met me ging en werd de conclusie gelegd dat ik waarschijnlijk malaria had, malaria pillen slikken dus. Man, wat zijn die heftig! Tijdens een twee uur durende diepe slaap zweet je alles eruit. En dat drie keer per dag, drie dagen lang. Maar na twee keer de pillen geslikt te hebben kwam de volgende morgen de father langs, of ik naar het ziekenhuis wilde. Bleek dat we niet zomaar de malariapillen moesten slikken. Dat laten ze de jongens doen, die zijn daar sterk genoeg voor, maar wij zijn slecht ‘Wazungu’. Dus een tripje richting het ziekenhuis, het duurste in de buurt

Het ziekenhuis ziet er goed uit, lijkt er inderdaad op dat het niet goedkoop is, maar in vergelijking met Nederland is het nog niet veel. Maar ik ben niet in Nederland, dus ik geniet hier van alle verschillen. Daar sta ik dan, alleen in het ziekenhuis. Eerst bij de receptie vertellen wat er aan de hand is, ik word doorverwezen naar een balie aan de andere kant van het ziekenhuis, prima, hakuna matata. Nog een keer het verhaal en dan mijn gegevens invullen en betalen voor een ‘inschrijving’. 1000 shilling. En nu wachten op de dokter. Weer het verhaal vertellen en dan tests. Eerst betalen, 4140 shilling. Dan de tests, eerst bloedprikken, de naalden zijn nieuw dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken. En dan nog wat anders, een klein doorzichtig bakje. Niet voor m’n plas, maar dat andere? Wacht, ik begrijp dat woord niet, nee dat woord ook niet. Is er niet een ander woord voor? Ik denk dat ik je begrijp, maar wat als ik nu het verkeerde doe? Dat is nogal gênant. Op de wc? Ja ja, ik begrijp het, denk ik, hoop ik maar.

Nou ik hoefde me gelukkig niet te generen, maar het was toch wel even een moeilijke momentje… Na de tests een uur wachten op de resultaten en een gesprek met de dokter. En gelukkig, het is geen malaria. Slecht een maaginfectie, makkelijk te verhelpen met medicijnen. Die moet ik dan dus maar kopen. Dat is gelukkig niet veel moeite, de apotheek is in de wachtruimte. Maar eerst weer betalen. 480 shilling, maar ik heb maar 300, probleem! Dan moet ik de father maar even bellen om geld te lenen. Geen probleem, het kost alleen weer een hoop tijd, maar ik heb geen horloge, ik heb de tijd. En dan kan ik na bijna 3 uur in het ziekenhuis bijna naar huis, de medicijnen worden binnengehaald en de schade wordt opgesteld. 5620 shilling, gelijk aan een eurootje of 40, daarmee kom ik in Nederland het ziekenhuis nog niet eens in.

Dat was dus mijn eerste, en hopelijk laatste, ziekenhuisavontuur hier. En maak jullie geen zorgen, ik ben er weer helemaal bovenop! En alles dat je niet dood, dat maakt je sterker!

Aangezien mijn reismaatje, Loes, volgende week weggaat, moesten we, de vrijwilligers, toch nog naar een natuurpark met zijn allen. En afgelopen vrijdag was het dan zo ver. Om half vier ’s ochtends, een zeer uitzonderlijke tijd voor mij, ging de wekker. En daar stonden we dan, om zeven uur ’s ochtends, tussen de aapjes bij de ingang van het park. Lake Nakuru, zoals de naam het al zegt, rondom een meer. Er kan er niet zoveel over vertellen, je moet het gewoon mee maken, er g bijzonder! De foto’s zijn hier te zien.

De volgende dag, afgelopen zaterdag, het einde van de basisschool voor groep acht moest gevierd worden. Dat werd goed gedaan door met de hele klas op picknicken te gaan. En als vrijwilliger heb ik het privilege met dit soort dingen mee te mogen, wat ongelooflijk fijn! De picknickplaats was bij een zwembad. Niet een zwembad zoals je dat hier in Nederland zou hebben, erg simpel. Een bad water van 4 bij 10 meter. Maar meer was niet nodig voor de jongens, wat ongelooflijk gaaf om te zien hoe zij zich kunnen vermaken met zo weinig, slechts een paar kuub water. En als uitzondering een geweldige lunch. Dat maken ze misschien maar 3 keer per jaar mee. Ik heb werkelijk waar een geweldige dag gehad, het minpunt kwam achteraf. Uren achter elkaar in het water, in de zon, dat vind mijn huid nog niet zo fijn. Als een rode kreeft loop ik hier nu op het project rond en iedereen maar lachen om deze Mzungu die niet tegen de zon kan. Ach het hoort bij de totale Afrika ervaring.

En dat waren dan de drie grote ‘avonturen’ die ik tot nu toe heb meegemaakt. Verder kan ik jullie vertellen dat sinds vandaag het sponsorgeld erg nuttig besteed wordt. Vandaag is namelijk het opknappen van het basketbalveld begonnen! En daarbij heb ik een vraag! In Nederland heb ik ruim 5000 euro sponsorgeld opgehaald, waarvoor nogmaals ontzettend veel dank allemaal! Hiervan wordt 5000 euro besteed voor het basketbalveld, de overige paar honderd euro worden gespendeerd op basketballen, spelavonden en noem maar op. Nu doet het volgende probleem zich echter voor, het opknappen van het basketbalveld gaat 7000 euro kosten. “Probleem!” Hoor ik jullie denken, maar dat valt nog mee. Aangezien ik in Nederland zo ontzettend goed gesponsord ben heb ik er vertrouwen in dat er nog wel meer mensen zijn die mij willen sponsoren, dus ken je iemand die hierin geïnteresseerd zou kunnen zijn, of ben je misschien zelf geïnteresseerd? Twijfel dan niet langer, het geld is hier hard nodig! Heb je misschien nog een laatste duwtje nodig om over te drempel te komen? twijfel dan niet langer, neem contact met mij op en ik zal zorgen voor een grote duw! Ondertussen zoek ik nog verder naar andere mogelijkheden het opknappen van het basketbalveld te kunnen realiseren.

Maar natuurlijk kan er ook op een andere manier gesponsord worden, wat mij brengt bij tweede vraag! Nadat ik een mail heb gestuurd aan de NBB voor een mogelijkheid het basketbalveld te sponsoren, kreeg ik helaas een negatieve reactie. Echter konden ze mij wel op een andere manier sponsoren, door het beschikbaar stellen van oude materialen zoals basketballen en shirts. Er wordt gekeken hoeveel er beschikbaar is, het enige probleem is het vervoer. Mijn vraag is dus of jullie iemand kennen die in de komende 6 maanden richting Nairobi vliegt en nog ruimte in hun koffer overheeft. Het mooiste zou zijn als het nog voor het eind van dit jaar kan, zodat ik in het nieuwe jaar kan starten met gestructureerd basketbaltraining geven, iets waar het hier nu nog aan ontbreekt.

Maar natuurlijk heb ik deze blog niet alleen maar om nog meer sponsors te werven, het belangrijkste is jullie gewoon even op de hoogte stellen hoe het hier nou gaat, en de sponsors laten zien waar hun geld naartoe is gegaan. En ik kan jullie vertellen, zoals ik aan het begin ook al heb gezegd, het gaat hier met de dag een stukje beter. Wat mij ontzettend veel helpt is de gitaar die ik ruim een maand geleden gekocht heb, een betere aankoop had ik hier niet kunnen doen. Ik speel, net als in Nederland al, nu een hoop, maar in tegenstelling tot wat ik in Nederland deed schrijf ik nu ook eigen liedjes... Wie weet wordt het ooit nog een iets;)

Maar zoals ik dus zei, sponsoren is ook mogelijk zonder te reageren op de twee dringende verzoeken. Zo vind ik het ontzettend fijn af en toe een berichtje vanuit Nederland te ontvangen. Een mailtje is altijd fijn, een berichtje op facebook of, al helemaal goed, een brief! Want ik kan jullie vertellen, brieven uit Nederland komen aan! Een aantal weken geleden heb ik mijn eerste brief ontvangen, deze deed er slechts anderhalve week over. Maar ook moet vermeldt worden dat er een brief vanuit nu al bijna 6 weken onderweg is, het gaat dus niet altijd goed. De eerste brief vanuit Kenia naar Holland is ook al aangekomen, de tweede is nog onderweg, we zullen zien!

Als laatste de link waar alle foto's van mijn afgelopen updates, inclusief de foto's van deze update te vinden zijn;

Fotoblog

Dat was weer genoeg voor vandaag,

En dan hopelijk tot horens, lezens of schrijvens!

Groetjes vanuit Kenia!

Maand 1

Nog zeven maanden te gaan! Ik kijk er nu nog wel een beetje naar uit, maar hopelijk wil ik over enkele weken hier niet meer vandaan. Als het zover komt kijk ik nu al op tegen de eerste weken in Nederland! Maar de vierde week in Nairobi ging een stuk gemakkelijker dan week drie. Het is af en toe nog wel moeilijk te accepteren dat ik hier inderdaad nog zeven maanden zit, maar met het vooruitzicht bezoek te krijgen in februari van m’n ouders worden de zeven maanden al verminderd naar nog maar vier maanden en tegen die tijd zit de helft er alweer op en is het nog maar een peulenschilletje!

Maar laat ik nu weer gaan vertellen over de leuke, mooie dingen die op het project gebeuren! En een flinke uitblinker daarin was vrijdagavond. De drie vrijwilligers van het project (twee slowaken, Peter en Tina, en ik) hadden een spellenavond georganiseerd. In totaal hadden we acht spellen bedacht die maximaal twee uur in beslag zouden nemen. Na enkele voorbereidingen was het dan zover, we konden beginnen. Maar al bij het eerste spel bleek dat we de acht spellen niet zouden gaan halen. De jongens waren ontzettend fanatiek en bij elke beslissing die wij maakten was er wel iemand die er tegen in ging. Na drie spellen met als hoogtepunt ‘broodhappen’ (het beroemde koekhappen met als koekvervanger brood!) waren we al dik over de twee uur heen en moest de avond gestopt worden. De rest van de spellen zullen zeker nog wel een andere vrijdagavond aan bod komen. Ik heb er in ieder geval van genoten en volgens mij was dit een ontzettend goed doel voor een (erg) klein deel van de sponsoring. Bedankt voor deze avond sponsoren!

Maar vrijdagavond was nog niet alles, samen met Peter had ik ook een spel voorbereid voor zondagmiddag, tijdens ‘outing’. We hadden bedacht samen met de jongens die op het project bleven ‘capture the flag’ te gaan spelen, een simpel maar ontzettend leuk spel. Maar het mocht niet baten, de film die aanstond leek interessanter dan ons spel. Tenzij wij voor de winnaars snoep zouden hebben ging het spel niet door. Dan maar wachten tot na de film, maar als dan ook nog eens het weer niet mee zit dan zit er niets anders op dan het uit te stellen naar een andere dag.

Want ja, het weer is hier op dit moment niet heel veel beter dan in Nederland. Waar ik verwachtte dag en nacht in korte broek rond te lopen loop ik nu de hele dag in een lange broek en een dikke trui. Want het vriest dan wel niet, maar zo’n 15/20 graden is ook niet erg warm! En als de zon zich dan ook nog verschuilt achter wolken die minimaal 1 keer per dag een regenbui naar beneden laten komen wordt het er niet echt warmer op.

En dan als allerlaatst nog wat foto’s van het project, want ja, ik heb hier al veel aanvragen naar gehad!

Voor nu tot op mijn volgende blog en groetjes vanuit Nairobi!

Jan Jetze

Overzicht project

Hallo allemaal!

Even een kort berichtje, want het is natuurlijk een schande dat jullie na drie weken nog steeds niet weten waar ik nou precies woon voor de komende nog resteren 7 maanden!

Dus bij deze een klein overzicht van het project.

Week 3

Mijn tweede bericht vanuit Kenia, omdat jullie smachten naar een update en het goed is alles even van me af te schrijven. Veel lees plezier!

De eerste week was erg lastig met wat problemen tussen loes en mij en de father. Gelukkig is dit allemaal opgelost en blijkt de father een erg goede man die het beste met ons voor heeft, al dan niet op zijn eigen manier. Ondertussen is Loes verhuisd naar Langata, het project hier ongeveer 2 kilometer verder op, wat een onderdeel is van Kuwinda, het project waar ik zit.

De tweede week begon ik mij erg op mijn plaats te voelen op het project en begon in te zien wat een leuk maar vooral goed project het is, hoe de jongens hier worden opgevangen, ze een dagbesteding wordt gegeven en ze vooral goed worden gevormd. Ik ben het wel is waar niet met alles eens, heb af en toe het idee dat ze worden gehersenspoeld. Maar hier zal vast goed over nagedacht zijn, het is natuurlijk de cultuur en de jongens hebben het ook hard nodig na een leven op de straat zonder enige structuur. Het is bijzonder te zien hoe de jongens hier de draad weer oppakken en van hun vrije tijd, als is het dan niet erg veel, volop proberen te genieten.

De derde week is echter ontzettend zwaar voor mij. Ik mis Nederland, mijn huis, ontzettend. Het weten waar ik aan toe ben. Ik voel me vaak erg eenzaam en de enige Nederlander op het project zijn vergemakkelijkt dit niet. Gelukkig is ooit iemand zo slim geweest Skype uit te vinden, waar ik dan ook redelijk veel te vinden ben voor contact met thuis. Verder houd ik vast aan de zin ‘echte mannen huilen als het moet’. Daarnaast krijg ik van mijn begeleiders, Lotte en Zinzi, en anderen die dit al eens hebben meegemaakt te horen dat dit er bij hoort, heel normaal is en dat het over een paar weken over zal zijn. Laat ik dit dan maar geloven en voor hopen, ook al kan ik dit mij op dit moment vrij moeilijk voorstellen.

Natuurlijk zijn er ook hele mooie dingen op het project. Het enige probleem is dat ik hier, door de heimwee, nog weinig voldoening uit kan halen. Ik krijg van allerlei kanten te horen toch zoveel mogelijk energie uit de kleine dingen te halen, dus ik doe mijn uiterste best! Een paar van deze kleine mooie dingen;

De eerste week al had ik een gesprek met een van de jongens wat uitliep op een deel van zijn levensverhaal, hoe hij hier beland is en vooral hoe het daarvoor mis had kunnen gaan. Ik kende hem pas net, had nog moeite met zijn naam te onthouden, maar blijkbaar vertrouwde hij mij toch al gelijk om zoiets te vertellen aan een vreemde. Erg bijzonder! En dan lijkt wat ik nu mee maak slechts een peulenschilletje!

Van de week kwam een van de jongens bij mij zitten. Hij begon te vertellen dat hij zag dat ik en een andere vrijwilliger het wel moeilijk hadden. Dit vond hij niet leuk om te zien en hij deed af en toe zijn uiterste best ons te betrekken bij de spellen van de jongens. ‘Je moet proberen zoveel mogelijk met ons mee te doen, om echt te kunnen wennen hier’ of iets in die trant was wat hij zei. Erg bijzonder om te horen dat wij er niet alleen voor hun zijn, maar zij dus ook voor ons!

Toch blijven de tegenvallers zwaar wegen voor mij. Vandaag met de vrijwilligers de stad ingegaan. Een uur onderweg in de bus, echt Afrikaans gevoel gaf me dat. De stad zelf viel echter erg tegen. Ik verwachte, met mijn ietwat naïeve gedachten, Amsterdamse taferelen. Het lijkt er echter niet in de verste verte op. Je moet erg goed uitkijken, het is een gevaarlijke stad, en iedereen die je helpt is alleen maar uit op je geld. Het is erg druk en ook van de winkels valt niet echt te genieten. Toch was het de moeite waard ook dit gezien te hebben en deze ervaring met mij mee te kunnen nemen!

Maar de grootste tegenvaller van vandaag was het kopen van een gitaar. Ik heb sinds een paar dagen uitgekeken naar het kopen van een gitaar vandaag. De father heeft mij een goede winkel verteld en deze hebben we gevonden. Inderdaad een paar gitaren die zeker de moeite waard waren. Het enige probleem was geld. Ik moest pinnen, echter is dit niet gemakkelijk met een Nederlandse pas in Kenia. Een ben een stuk of 5 banken afgegaan, maar nergens werd mijn kaart geaccepteerd. Dit betekende dat ik bij terugkomst op het project nog geen gitaar had, een flinke tegenvaller! De father heeft mij gisteravond al wel toegezegd dat als het vandaag niet lukte hij nog wel met mij mee zou kunnen naar de winkel, maar ik probeer er maar zo min mogelijk waarde aan te hechten, een nieuwe tegenvaller zou hard aankomen op dit moment.

Morgen ga ik met een van de vrijwilligers, een Slowaak, Peter, en de computerleraar, Peter, naar het zwembad hier verder op. Ik weet nog niet of ik er zin in heb, ik ben bang voor nog een tegenvaller, maar laat ik maar hopen dat ik er goed van kan genieten!

Zoals jullie lezen heb ik het dus nog vrij zwaar hier, maar wie weet is dit ook wel erg goed voor mij. Ik kwam hier natuurlijk heen voor de jongens, maar ook voor mijzelf. Met als belangrijkste doel mijn zelfvertrouwen te vergroten heb ik mij hiervoor aangemeld en ik heb zo het idee dat dit wel een flinke boost kan krijgen als ik mijzelf hierdoorheen kan slaan en natuurlijk doe ik hier, ondanks de tegenslagen, mijn uiterste best voor!

Als laatste wil ik iedereen die mij, op wat voor manier dan ook, steunt vanuit Nederland (of ergens anders vandaan), ontzettend bedanken! Het is fijn af en toe even te zien dat jullie aan me denken!

Hierbij nog wat foto’s.

En voor nu dan lieve groetjes vanuit een warm, af en toe nat maar vooral zonnig Kenia dat zich nu in de koudste maand van het jaar bevind.

Tot lezens, horens en ziens! En hopelijk tot een volgend, positiever bericht!

Ps: Wegens technische mankementen was het tijdelijk niet mogelijk te reageren op mijn blog. Naar mijn weten is dit nu verholpen!

Dag 4

De eerste dagen op het project vallen mij erg zwaar. Een opluchting is het dat dat vaak voor iedereen geldt. Na twee weken vind je je weg op het project een beetje en zal je je steeds meer op je gemak voelen. Dus laat die 3^e week maar komen!

Het leven op het project is ook erg zwaar. Om 6 uur gaat de wekker, om half 7 begint de dienst waar iedereen op het project verwacht wordt. Daarna is er ontbijt en begint de school. Het is een kleine school in het midden van het project met 9 klaslokalen. In totaal zijn er 8 klassen, net zoals in nederland, maar hier hebben ze elk uur een andere leraar. Ik werk/ geef les in het computerlokaal. We zijn hier met z’n drieën. Peter, een Afrikaanse leraar van ik denk achterin de 20, erg gezellig en nog een Peter, een vrijwilliger uit Slowakije. Een erg aardige jongen, maar hij spreek nog erg matig engels, dus communiceren is nog lastig. Per week hebben we een stuk of 12 lessen. Verder bereiden we de lessen voor en proberen we andere werkzaamheden te hebben. Soms is dit zoeken naar andere werkzaamheden erg lastig waardoor we even wat voor ons zelf kunnen doen, lekker van de zon genieten, een spelletje spelen of zoals nu een stukje voor mijn blog schrijven. 

Het computerles geven is ontzettend leuk, hoewel het ook erg moeilijk is. 40 jongens (en meisjes) zitten allemaal achter een eigen computer en wij proberen hen het gebruik van voornamelijk word en powerpoint aan te leren.

Om iets van half 1 (ik heb de tijden nog niet erg goed in mijn hoofd) is er een korte pauze voor de kinderen en daarna  is er lunch. De drie maaltijden die we op een dag krijgen zijn overigens met de vrijwilligers (op dit moment 2 Nederlanders en 3 Slowaken) en de brothers (priesters in opleiding) en het is meestal best lekker! ‘S ochtends brood, ’s middags warm (vooral rijst) en ’s avonds warm (ook vooral rijst). Alleen het brood valt een beetje tegen, niet vers en een beetje zoetig, maar jam maakt het dan al wel een stuk beter!

Na de lunch is er nog even vrije tijd voor iedereen waarna de lessen weer beginnen. Om 3 uur stoppen de lessen en is er een uur werk te doen. Zo houdt iedereen het project draaiende. Mijn taak hierin is niet erg duidelijk, maar ik zie dat de rest van de vrijwilligers dan ook maar wat doen. De ene keer een paar kinderen ergens mee helpen, soms wat vrije tijd op nemen. Ik geloof dat om 4 uur het werk over is, dan is het tijd voor ‘games’. Eigenlijk is dit gewoon vrije tijd voor de jongens. Je ziet ze dan basketballen, volleyballen, voetballen, muziek maken, of gewoon over het project lopen. Na een uur is het tijd voor de jongens om te gaan douchen en vervolgens te studeren. Om half 7 begint het avondeten en na het avondeten is er rozenkrans bidden, waarbij ook weer iedereen verwacht wordt.

Om 9 uur is het programma afgelopen en kan ik eindelijk gaan slapen, wat ik dan ook wel nodig heb. Hoewel slapen, eerst komen er nog wel wat jongens op je af die allerlei vragen aan je stellen en soms een beetje met je lopen te dollen, waar je gemakkelijk een half uur aan kwijt bent. Maar dat is zeker niet erg, altijd ontzettend leuk!

Al met al dus een aardig druk programma!

En als laatste nog wat foto's:

foto's

Dat was het dan weer voor nu,

Groetjes aan iedereen vanuit een warm (25 graden? 30?) Kenia!

praktische info; 

mobiele nummer: ik heb een nieuw nummer, keniaans, geen idee wat het is, maar smsen naar mijn oude nummer heeft dus geen zin! mailtjes zijn altijd beter.

postadres: ik heb een tijd geleden een postadres op mijn blog gezet, ik weet alleen niet helemaal zeker of dit de goede is. Vanmiddag heb ik een gesprek met Father Sebastian (projectleider) en zal ik vragen wat het adres is.

update;
Bosco Boys Nairobi
Jan Jetze Beitler
Box 27754-00506
Nairobi, Kenia

Tussenstand

Alweer mijn vierde en laatste bericht vanuit Nederland. De eindstand van mijn sponsoracties. Allereerst wil ik jullie ontzettend bedanken voor de sponsoringen! Maar natuurlijk wil jullie ook bedanken voor de steun en de aanmoedigingen die jullie hebben gegeven! 

Kenia komt nu al erg dichtbij en om eerlijk te zijn, duurt elke minuut in Castricum mij een minuut te lang. Het klinkt erg cru, maar dat is het natuurlijk niet! Ik ben blij dat ik nog allemaal mensen even kan zien voor ik wegga! Maar na ruim 6 maanden wachten mag het van mij nu echt wel zover zijn!

Maar daarvoor lezen jullie natuurlijk helemaal niet dit bericht! Jullie zitten natuurlijk met spanning af te wachten wat het eindbedrag is geworden! Geduld! 

Eigenlijk is het nog helemaal geen eindbedrag, het is slechts een tussenstand. Want nog steeds komen er sponsorbedragen binnen en jullie kunnen ook nog doneren! 

Zoals al eerder gezegd wil ik voor dit sponsorbedrag iedereen ontzettend bedanken die wat gegeven heeft, klein of groot, elk bedrag telt! Helaas kan ik niet iedereen persooonlijk bedanken en weet ik van enkele bedragen die zijn binnengekomen niet de persoon erachter, dus daarom op deze manier, BEDANKT!

Ik wil graag even Erjo, mijn broer, persoonlijk bedanken. Op dit moment is hij hard aan het trainen voor de Dam tot Damloop aankomende zondag. En dat doet hij niet zomaar. Hij haalt hiermee geld op voor mijn project, een ontzettend goed initiatief dus!:) En jullie kunnen hem zondag hierbij natuurlijk aanmoedigen! 

Daarnaast wil ik de Natuurwinkel bedanken, waar ik het afgelopen half jaar heb gewerkt. Zoals jullie weten stond daar een spaarpot waar mensen de afgelopen 3 maanden geld in konden doneren. Natuurlijk werd ik door mensen die meer over het project af wilden weten nogal eens van mij werk afgehouden (leuk al die vragen!:) ) maar ik ben toch erg blij dat ik zo mijn sponsoractie op touw kon zetten! Klaas, bedankt!

En dan nu het moment van de waarheid? Nee, nog eventjes geduld. Wat er met het geld gebeurd kunnen jullie natuurlijk altijd lezen op deze blog. Eens in de zoveel tijd, al heb ik nog geen idee hoe vaak, zal ik mijn blog updaten. Ik zal vertellen hoe ik het project ervaar maar bovenal wat er is gebeurd met jullie sponsorbijdragen en hoe het door de kinderen is ontvangen. 

Dan nu het moment waar jullie dit hele bericht op hebben gewacht, het moment van de waarheid. De 'tussenstand'. Toen ik met mijn sponsoractie begon had ik bedacht dat een totaal van 1000 euro ontzettend gaaf zou zijn. Jullie hebben kunnen lezen hoe blij ik was met mijn eerste 105,64 euro. Maar dit was nog maar een klein begin, kwam ik later achter, want het ging zo ontzettend goed. Ik stond verbaasd van de bedragen die sommige mensen gaven en heb sommigen van jullie met blozende wangen bedankt voor een enorm bedrag! 

Maar de nu, de tussenstand op woensdag 14 september 2011 is

Nogmaals ontzettend bedankt iedereen, ik kan het niet vaak genoeg zeggen!

Voor nu weer tot ziens, tot horens in een warm Afrika, maar nu nog even vanuit een koud Nederland!

Jan Jetze

Nog maar 3 weken!

Wat gaat de tijd toch hard, nog maar 3 weken en dan sta ik in de brandende Afrikaanse zon! En het begint nu toch wel spannend te worden!

Gisteren een 'samenwerkingsovereenkomst' getekend tijdens een lunch met Loes en haar familie, m'n begeleiders Zinzi en Lotte en nog een stukje eigen aanhang. Daarmee wordt mijn vrijwilligersjaar officieel!

Jan Jetze, Lotte, Loes

Nu ik alle praktische zaken heb geregeld -visum aanvragen, inentingen, vliegticket boeken- hoef ik mij alleen nog maar mentaal voor te bereiden! Wat zeg ik? 'Alleen nog maar'? Dat is nog een hele klus! Het is toch vrij lastig en raar om mezelf te beseffen dat ik de mensen die ik nu dagelijks zie straks 8 maanden niet zal zien! Maar ik heb er zin in, en de komende 3 weken kunnen me niet snel genoeg gaan!:)

3 Weken inderdaad nog maar! Zondag 18 september is het zover. Eerst mijn broer aanmoedigen bij de 'dam tot damloop' waarmee hij geld inzamelt voor mijn project en dan samen met Loes het vliegtuig in, het begin van een jaar vol verrassingen en het begin van een prachtige tijd!

Hoewel ik er nog niet over na wil denken, is het misschien leuk voor de thuisblijvers! Vrijdag 18 mei, 15.55 uur, zal mijn vliegtuig op Schiphol landen, maar dat is nog zo ver weg.

Ik hoor jullie denken, 'een kaartje sturen, dat zou nou leuk zijn!'. Nou dat kan! Want ook in Kenia hebben ze gewoon postbodes. Mijn adres;

Bosco Boys Nairobi
Jan Jetze Beitler
Box 27754-00506
Nairobi

En natuurlijk wil ik alvast en nog een keer iedereen bedanken die mij gesponsord heeft, sponsort of nog gaat sponsoren! Ik kan jullie niet allemaal persoonlijk bedanken, daarvoor zijn het te veel mensen! Ook het precieze geldbedrag weet ik nog niet, dat zal in de week voor ik vertrek nog bekend maken. Toen ik met de sponsoracties begon hoopte ik in ieder geval ongeveer 1000 euro op te halen. Ik kan nu al met vrij veel zekerheid zeggen dat ik in de buurt van de 3000 euro kom, of zelfs nog hoger! Een enorm bedrag dus! Maar het is nooit te veel, in dit geval is meer altijd beter! En als je nog niet overtuigd bent om geld te doneren, dan kan je mij altijd opbellen.

Daarnaast zijn er nog mensen die spullen aanbieden om mee te nemen naar Kenia voor de kinderen. Heel lief en leuk dat jullie hier aan denken! Maar ik kan deze spullen helaas niet allemaal meenemen. Maar ik wil toch wel dat er iets mee gebeurd! Ik kan de spullen komen ophalen om vervolgens naar het Don Bosco huis in Amsterdam te brengen. Dan wordt het op Koninginnedag verkocht op de jaarlijkse Don Bosco Markt. De opbrengst gaat dan mee met de groepsreis naar Zuid-Amerika van komend jaar waar het op een zelfde soort projecten als mijn project wordt uitgegeven.
Een stukje over Koninginnedag van afgelopen jaar: http://samen.org/nieuws/?news_id=479&mn=7
Voor meer informatie hierover kunnen jullie mij natuurlijk bellen!

Dat was dan denk ik alles wat ik jullie wilde vertellen!
Voor nu tot ziens vanuit een koud en nat Castricum!
Jan Jetze Beitler

Sponsors!

Mogelijkheden

Vorige week maandag ben ik begonnen met het flyeren en geld inzamelen bij de Natuurwinkel in Castricum. En dat ging opvallend goed! Aan het eind van de week waren er al 200 flyers uitgedeeld en bij het legen van het spaarpotje bleek dat er al €105,64 in zat! Een enorm bedrag en ik wil graag iedereen bedanken die er tot nu toe al iets in heeft gedaan, maar natuurlijk ook alvast iedereen die nog geld gaat doneren!

Voor degene die mij willen sponsoren zijn er drie opties;

1.       Stap op mij af, geef mij geld en vertel mij daarbij dat het voor Afrika bedoelt is. Natuurlijk kan je dan ook altijd even een praatje met mij te maken! :)

2.       Ga naar de Natuurwinkel in Castricum en doneer wat geld in de ‘wereldbol’.

3.       En voor de eenvoud kunnen jullie vanaf vandaag ook storten op het rekeningnummer van SAMEN, de organisatie die mij helpt in de voorbereiding!

ING 45.35.723

t.n.v. Stichting Don Bosco Amsterdam inzake Commissie SAMEN

o.v.v. sponsorgeld Jan Jetze Beitler – Nairobi

Bij optie drie zal alles voor vertrek naar Kenia overgeboekt worden naar mijn rekeningnummer zodat ik het kan uitgeven op het project zelf.

Het voordeel van storten op het rekeningnummer van SAMEN is dat deze organisatie een ‘Algemeen Nut Beogende Instelling’ (ANBI) is, waardoor uw gift belasting aftrekbaar is! Hoe dit precies zit en werkt weet ik verder niet.

                                                                                           

Waar komt uw geld terecht?
Zoals hiervoor al gezegd zal ik al het sponsorgeld om mijn rekening meenemen naar Nairobi. Eenmaal daar zal ik met de fathers, de paters van het project, overleggen wat er nodig is op het project. Hierbij kan gedacht worden aan fietsen, schoolspullen, sportspullen of, wat mij er leuk lijkt, muziekinstrumenten. Natuurlijk zal ik regelmatig op mijn blog bijhouden wat ik voor het sponsorgeld heb gekocht en hoe dat door de kinderen wordt ontvangen zodat jullie een beetje kunnen ervaren waar jullie geld terecht komt!

Dat was dan alweer mijn tweede bericht!
groetjes voor nu!

Welkom op mijn blog!

Mijn naam is Jan Jetze Beitler, 19 jaar, en voor degenen die het nog niet weten; vanaf September ga ik 6 tot 9 maanden vrijwilligerswerk doen op een straatkinderenproject in Nairobi. Geïnteresseerd in mijn verhalen? Lees dan vooral verder en kijk zo nu en dan even voor een update!

Bosco Boys Nairobi

Vanaf september zal ik dus wonen, werken en vooral veel nieuwe ervaringen opdoen op het project Bosco Boys Nairobi. Op dit project wonen zo’n 150 jongens die opgegroeid of wel gevormd zijn door hun leven op de straat. De jongens slapen, eten, en gaan naar school op het project. Daarnaast komen er dagelijks nog zo’n 150 jongens én meisjes naar het project om daar naar school te gaan, zogenaamde ‘dayscholars’.

Bosco Boys Nairobi kent vier fasen. In de eerste fasen leren straatkinderen kennismaken met Don Bosco. Doormiddel van activiteiten op straat komende de jongens te weten wat Don Bosco is, hoe zij worden opgevangen, maar vooral dat er een betere kant is aan het leven zoals zij het kennen. Zodra de kinderen er zelf voor kiezen worden zij opgevangen op het eerste project van Don Bosco Nairobi, Bosco Boys Langáta. Bosco Boys Langáta is een rehabilitatiecentrum. Hier krijgen de kinderen een slaapplaats, eten, en wordt hen een nieuwe structuur aangeleerd. Een regelmatig leven zonder lijm, geweld en overlevingsdrang. Daarnaast wordt er les gegeven en gekeken op welk niveau de kinderen zitten. De kinderen kunnen dit project op ieder gewenst moment verlaten en ook weer terugkomen wanneer dat voor hen goed voelt, om ze zo vrij te laten in hun keuze. Zodra ze hebben bewezen het straatleven achter zich te hebben gelaten en een nieuw leven willen leiden mogen zij door naar het volgende project, Bosco Boys Kuwinda, het project waar ik zal verblijven.

Op Bosco Boys Kuwinda krijgen de jongens en de ‘dayscholars’ basisonderwijs, net als in Nederland, tot en met groep 8. Na het examen wordt gekeken naar welk vervolgonderwijs ze gaan. Boven een bepaald percentage sponsort Don Bosco ze voor het voortgezet onderwijs. De rest gaat naar de technische school, Bosco Boys Town, waar hen een vak wordt geleerd. Zo kunnen ze later voor een inkomen zorgen.

Mijn verblijf

Ik zal samen met een reismaatje, Loes, vertrekken naar Nairobi. Mogelijk zijn er bij aankomst op het project al meerdere vrijwilligers. Samen met de vrijwilligers zullen wij een eigen stekkie hebben, op het project zelf, waar wij ons af en toe kunnen terug trekken en even tot rust kunnen komen. Voor de rest zullen wij de dagen doorbrengen tussen de kinderen, dat wil zeggen dat wij met hen mee eten, spelletjes spelen en andere dagelijkse activiteiten meemaken. Daarnaast zijn er allerlei mogelijkheden voor werk. Zo zou ik enkele lessen kunnen geven, helpen in het ziekenhuis(je)* en het organiseren van activiteiten voor de kinderen. Maar mijn belangrijkste taak, hetgeen waar ik het met name voor doe, is een beetje extra aandacht geven aan deze straatkinderen. Op het project wordt hen voorzien van onderdak, primaire levensbehoefte en onderwijs maar er is geen geld, tijd, of mogelijkheid voor de werknemers op het project de kinderen dat beetje extra aandacht te geven.

Voorbereiding
Wat betreft mijn voorbereiding zit ik er nu echt volop in. Komende woensdag is alweer mijn tweede gesprek van de vier met mijn twee begeleiders. Bij dit gesprek zal Loes, mijn reismaatje van wie sinds afgelopen week bekend is dat ze mee gaat, ook aanwezig zijn. Ik heb er dus al flink zin in!

Daarnaast heb ik afgelopen donderdag mijn eerste inentingen gekregen. Difterie, polio, tetanus, gelekoort, hepatitis A&B. Een hele mond vol, maar nog niet eens alles. Over een maand krijg ik de tweede, en volgens mij laatste, inenting voor hepatitis A&B en daarnaast de prik voor buiktyfus, het komt dus al steeds dichterbij, en het wordt tijd dat ik mij maar eens beter ga verdiepen in het voorkomen van enge ziektes!

Wat betreft de reis staat het op dit moment een beetje vast. Voor aankomende woensdag staat op de planning verschillende vliegreizen uitgezocht te hebben, ik ben benieuwd wat er uit komt! Zodra ik hier meer over weet volgt natuurlijk een update!

Dat was dat, voor nu dan!

Dat was het voor nu. Hoe het verder gaat met deze blog, hoe vaak ik een nieuw bericht zal posten bijvoorbeeld, heb ik nog geen idee van. Ik doe in ieder geval mijn best mijn ervaringen op deze manier met jullie te delen! Voor de rest hoop ik de details van de reis zo snel mogelijk te weten en deze zal ik dan snel online zetten.

Groetjes, op dit moment gewoon nog vanuit Castricum!

*        op andere projecten was dit een mogelijkheid, ik weet niet precies hoe dat op dit project zit en of ze er überhaupt een eigen ziekenhuis hebben.