Vakantie - deel 2

Zo, daar ben ik weer van een korte tussenstop. Waar waren we gebleven? O ja, kerst is net geweest, nu begint het kamp! Vervolgens oud en nieuw, dan nog wat nieuws; een overval en een Nederlandse middag. Nee nee, die beloofde verrassing ben ik niet vergeten! Ik kijk er al naar uit daarover te schrijven, maar jullie kennen mij zo onderhand al wel; ik houd wel van uitstellen. Dus benieuwd naar deze verrassing? Blijf dan vooral lezen!

Voor nu veel lees plezier!

Mijn eerste kerst ver van huis was dus afgelopen en vreemd genoeg heb ik mij er niet rot over gevoelt dat ik het niet thuis kon vieren. Maar wees maar niet te snel blij, oud en nieuw moest nog komen. Maar eerst was er december camp 2011.

Een schooljaar in Kenia bestaat uit drie perioden. Aan het eind van elke periode is er een vakantie van een maand en aan het eind van deze vakantie is er bijna een week lang een kamp voor alle studenten van de school. Dat betekend voor de ‘boarders’, de jongens die hier op het project wonen, maar ook voor de ‘dayscholars’, de leerlingen die nog thuis wonen maar elke dag op het project naar school gaan. In totaal, naar mijn schatting, toch zeker 400 leerlingen die een week lang hier op het project slapen, eten en spellen spelen. Al met al een drukke boel dus.

Dinsdag, aan het eind van de middag, begon het met een toespraak en het indelen van de teams. Samen met één van de brothers was ik, net als de andere vrijwilligers, teamassistent. De toespraak duurde natuurlijk, zoals altijd, ellendig lang. ‘Natuurlijk’ zeg ik, want ik ben er achter gekomen dat men in Afrika niet weet wanneer te stoppen. Een sportdag, leuk, maar na een hele ochtend in de felle fanatiek sporten is de middag niet veelbelovend meer (daar kom ik nog op terug!) en na een toespraak van 20 minuten met drie keer hetzelfde zeggen is het wel duidelijk wat je bedoelt. Die vierde, vijfde en zesde variant van je punt wordt dan wat overbodig en vermoeiend.

De groepen waren dus ingedeeld en supper begon en waar ik normaal de keuze heb tussen met de brothers in het salesianenhuis te eten of met de jongens aten was deze week elke maaltijd met de jongens. Geen probleem!  Elke groep kreeg zijn eigen pan met bonen en een plaat met ugali. En zo ging dat elke ochtend (brood & thee), middag (ugali & bonen) en avond (ugali & bonen). ’s Avonds was er een danscompetitie en vervolgens was het bedtijd.

De volgende ochtend begon vroeg. Wat is vroeg? Om zes uur, op het (overigens nog niet complete) basketbalveld met zijn allen ochtend gymnastiek. Is dat vroeg genoeg? Nou voor mij wel hoor! Dat was dan ook meteen de eerste en de laatste keer, want dat trek ik niet. Maar ik heb ooit eens van een wijze vrouw, wat zich menig maal mijn moeder noemt en wat ik dan ook maar geloof, geleerd dat je alles een keer moet proberen. Ik zal dat maar niet al te letterlijk nemen, maar dit keer heb ik toch braaf geluisterd!

Na het ontbijt begon het programma van die dag. Het exacte programma weet ik niet meer. Het was voornamelijk werken, het project op orde houden, en sporten. Daarnaast moest elke groep een cultureel item maken en instuderen voor het eind van de week en voor onze groep was dat een gedicht. Daarnaast was er op vrijdag een sportdag, op het terrein van Bosco Boys Town, de technische school van Don Bosco Nairobi. En zoals ik al heb gezegd, de morgen was leuk met verschillende sporten. Maar na 4 uur in de volle zon is het wel genoeg voor de middag. Daar kwam dus weer eens het feit kijken dat Afrikanen niet weten wanneer te stoppen. Tot de morgen was het leuk, perfect, maar de middag maakte het langdradig en ongelooflijk vermoeiend. Ach goed, ’s avonds hadden we lekker even tijd voor ons zelf en konden we vroeg naar bed.

Het grootste probleem van dit kamp was de organisatie. Het was gewoon slecht geregeld, er werd niet goed aan tijden gehouden en vaak wist zelfs de organisatie niet precies wat het volgende programma was. Jammer, ik heb er dus niet zoveel van kunnen genieten. Maar extra goed dus als het dan weer over is.

En dat einde was op zaterdagmiddag, 31 januari. Ja jullie lezen het goed, de laatste dag van het jaar. En het nieuwe jaar moet natuurlijk even goed ingeluid worden. In Nederland gebeurd dat voornamelijk met vuurwerk. Hier in Kenia wordt dat gedaan door middel van het verbranden van de oude man, ‘burning the old man’. Schrik niet, hier in Kenia doen ze soms gekke dingen (130 jongens met knuppels jagen op een dief, een schot op het project waar alle jongens op af komen om te kijken wie er schoot), maar dit is natuurlijk slechts symbolisch. Het gaat hier om het verbranden van alle slechte dingen die in het afgelopen jaar zijn gebeurd. En Kenia is Kenia niet, als hier niet een heel ritueel van wordt gemaakt, dit keer niet te lang!

Maar voor ‘burning the old man’ was er een kerkdienst. Na de dienst het, nog steeds niet afgemaakte, basketbalveld op en dansen. En als de voorbereidingen gedaan zijn, gaan de voorstelling beginnen. Drie mensen op een tafel, rondom hen de jongens verkleed als bewakers, dikke bewakers, dikke, vreemde bewakers. Geen idee wat ze allemaal zeiden deze 10 minuten, maar alles eromheen zag er geniaal uit, genoeg om bijna op de grond te liggen van het lachen. En dan rennen de bewakers weg en komen terug met een van de jongens, fors tegenstribbelend. Blijkbaar was dit de oude bok, de zondebok voor al het slechte afgelopen jaar. Er werden hem een hoop verwijten toegeschreeuwd en net op het moment dat hij, naar ik denk, berecht zou worden rent hij weg, de school uit, naar het voetbalveld.

Op het moment dat de oude man wegrent ontstaat er een enorm kabaal en iedereen probeert hem als eerste achterna te rennen. Dat werd dus een complete chaos. Maar een aantal valpartijen later stond iedereen dan op het voetbalveld rondom een houtenpop, de gevangen oude man die snel zou veranderen in een ‘burning man’.

Daar stonden we dan, donker, vrij weinig te zien, slechts de schim van de oude man. Plots, een hoop lawaai, een gat in de groep, iemand met vuur in zijn hand, rennen richting de oude man, een explosie, veel licht en een mooi vuur. Bij deze dan eindelijk; Happy new year voor iedereen die dit leest!

Verder met het volgende, basketbaltraining, want ja! Die zijn begonnen. Want er moet flink getraind worden voor de Jesus Cup, een groot toernooi op het project met teams vanuit heel Nairobi. Met vier andere basketbalteams willen wij natuurlijk wel de eerste plaats bemachtigen!

Er zijn nu in totaal elf hoge kwaliteit basketballen en een hoop shirts, met dank aan de Nederlandse Basketbal Bond (NBB). Geen sluikreclame, ik kan die naam best nog eens noemen, want ik en de jongens zijn de Nederlandse Basketbal Bond (NBB) ontzettend dankbaar! Nu zal ik stoppen met deze naam te noemen voordat ik toch daadwerkelijk wordt aangeklaagd voor het verlenen van sluikreclame aan de Nederlandse Basketbal Bond (NBB).

Goed, de shirts en de ballen zijn binnen en de trainingen konden beginnen op maandagochtend 9 januari met… Ja, dàààg, zo gemakkelijk gaat dat niet. Eerst nog even terug naar de avond daar voor, of eigenlijk deze zelfde ochtend. ’S Ochtends stond de father ons al op te wachten voor… uh… laten we zeggen een kopje koffie. Maar de uitnodiging voor dit kopje koffie was niet waar hij mee begon, nee.

Het lijkt hier allemaal wel veilig, een goed bewaakt huis met ijzeren spijlen voor de ramen, goede sloten, een hek rondom het huis. En inderdaad ons huis ziet er wel veilig uit, daar heb ik wel vertrouwen in. Maar het vrijwilligershuis in Langata is wat minder. IJzeren spijlen waar de jongens zelfs tussendoor kunnen, deuren die met een beetje kracht open zijn te breken, geen hek rondom het vrijwilligershuis en zelfs een hek met gaten erin rondom het gehele project. Maar dat is niet het enige. Langata huisvest jongens die net van de straat afkomen. Natuurlijk willen zij allemaal veranderen en doen ze hun ‘uiterste’ best om niet van het project afgekickt te worden. Maar de uitzondering maakt de regel, er zit wel eens een rotte appel tussen.

Wat ik dus probeer te zeggen, zondag avond 8 januari, rond het avondeten, is het huis van de vrijwilligers in Langata leeggeroofd. Niet zo lekkere binnenkomer voor de nieuwe week. Laptops weg, mobieltjes, camera’s, geld, creditcards. Laten we hopen dat de ‘gelukkige vinder’ er dan tenminste iets nuttigs mee doet.

Maar dit is niet het enige. Triest genoeg is waarschijnlijk één van de jongens op het project, misschien zelfs meer en hoogstwaarschijnlijk met hulp van buitenaf de schuldige. Maar probeer deze schuldige maar eens te vinden. Ook al weten de meeste jongens van het project die wel aan te wijzen, niemand verraden, wat ze op de straat leren, is moeilijk af te leren.

De dader is nooit gevonden en de gestolen spullen daarmee ook niet. Maar na twee weken is de rust wel weer terug gekeerd en ondanks dat de vrijwilligers het er in het begin moeilijk mee hadden om weer een leuke dag te maken voor de ‘mogelijke’ daders is het nu weer allemaal prima!:) En natuurlijk leer ik ook mijn lesje eruit, je kan niet voorzichtig genoeg zijn en, hoe triest het ook is, niemand volkomen vertrouwen.

Nou goed, dat incident is behandelt. Nu terug naar waar ik was gebleven. Laat me even denken. A ja, natuurlijk. Maandagochtend. De father kwam mij ophalen om, tijdens de schoolmars, de parade voor de Keniaanse vlag die elke ochtend wordt gedaan, het lint door te knippen. En aan het eind van de middag, als opening, ook nog een wedstrijd tussen de jongens, met mij als ‘coach’ en de brothers op het nieuwe…

Ja, inderdaad. Na anderhalve maand wachten is het dan eindelijk zover. Het resultaat is prima, ondanks een twijfeling onderweg. Er zaten nogal wat hobbels in, maar die zijn verholpen. En natuurlijk, dit is Afrika. Waar wij het in Nederland perfect zouden willen hebben voor dit geld, krijg je hier prima. Maar hé! Wie ben ik om er over te klagen? Zoals ik zei, het is prima, je kan er goed op spelen, een hele verbetering met wat het eerst was, maar bovenal, de jongens zijn er ontzettend blij mee en dat is uiteindelijk waarvoor het allemaal gedaan is, is het niet?

Een wedstrijd tussen de jongens, met mij als ‘coach’, en de brothers op het nieuwe Basketbalveld. Jawel, jawel. Met dank aan iedereen die mij gesponsord heeft! En natuurlijk krijgen jullie nog wat foto’s te zien, hier onder. Klik maar op de link!

Nogmaals ontzettend veel dank voor het basketbalveld iedereen!:)
En voor nu, tot de volgende blog!

Foto's:
Vakantie - deel 2
Alle albums

Vakantie - deel 1

Mijn vorige update, alweer meer dan een maand geleden, was lang. Te lang? Dan waarschuw ik jullie bij deze alvast, want in de afgelopen maand is er een hele hoop gebeurd. Ga er dus maar even lekker voorzitten, pak er een kop koffie bij, een koekje wellicht en geniet mee van mijn avontuur!

Het is bijna te veel om in één update te zetten en op dit moment weet ik dan ook nog niet of het wellicht in tweeën wordt gesplitst, we zullen zien! Laat mij eens denken wat we allemaal hebben gehad… Een bezoek van de Relikwie van Don Bosco, een tripje naar Mombasa met een stuk of 30 jongens, kerst, een kamp hier op het project, en oud en nieuw. Vergeet ik nog iets? Geen idee maar goed mogelijk!

Het begon dus met de Relikwie van Don Bosco. De vakantie was net officieel begonnen, maar alle jongens waren nog op het project. Want vrijdag 2 december was de Relikwie van Don Bosco, de overblijfselen van zijn rechter hand verstopt in een beeld van Don Bosco liggen in een glazenkist, gearriveerd in Kenia en voordat hij woensdag een week later weer zou vertrekken zou hij langs verschillende Don Bosco projecten in Kenia reizen. Zondag 4 december was er een uitgebreide dienst op het centrale Don Bosco compound van Oost-Afrika. Daar was de kans de kist aan te raken, voor mij niets speciaals, maar toch maar even gedaan, het is toch iets bijzonders wat je niet gauw weer mee maakt. Toen was de dienst, vanaf welk moment ik erachter ben gekomen dat Kenianen niet weten wanneer ze moeten stoppen. Een dienst van drie uur met een preek van toch bij drie kwartier is mij wel wat te veel. Ach, de hele dag duurde mij wat te lang, maar toch bijzonder om mee te maken. Maar dat was nog niet alles want, zoals jullie Sinterklaas vieren met een nep-heilige en nep-zwarte Pieten heb ik het gevierd met en échte heilige en heel wat meer échte zwarte Pieten. Want maandag 5 december kwam Don Bosco naar ons project. Na een stoet van zeker 20 minuten bereikte hij het project. Een ererondje rond het basketbalveld en direct door naar de kerk, waar hij ook weer een ereplaats kreeg. De dienst begon en heeft vervolgens tot een uur of 1 in de nacht geduurd. Zoals ik al zei, voor mij betekende het niet veel, maar het is wel erg bijzonder om te zien hoe de jongens, welke soms toch wel ongelooflijke etters lijken, zoveel kracht kunnen krijgen van deze Relikwie. Nogmaals, erg bijzonder om mee te maken en zeker iets dat ik nooit zal vergeten!

Goed, Don Bosco had het land weer verlaten en het was tijd voor een trip naar Mombasa. Zoals ik jullie in mijn vorige update heb verteld zijn hier op het project 8 teams, 4 seniors en 4 juniors, die door het jaar heen strijden om in december naar Mombasa te mogen. En zo vertrokken we dus donderdag 8 december in alle vroegte nog voor zonsopgang naar met de bus naar Mombasa. En na een busreis van zo’n tien uur kwamen we daar dan eindelijk aan. Een lege school, de jongens een lokaal, de vrouwelijke vrijwilligers een lokaal, en de rest van de staf een lokaal. Lokaal schoonmaken, matjes op de grond en met de bus vertrekken naar het strand. Want in Kenia is het om 5 uur ’s avonds nog warm genoeg om een lekkere duik in het water te nemen. En al is de zon niet warm genoeg, dan is het water dat wel. Afkoeling? Nee hoor, lekker badderen in een warm bad. En na een uurtje ultiem genot voor de jongens gingen we dan weer met de bus terug naar de school waar we sliepen. Daar hadden we een persoonlijke kok, een lerares die in de huisjes naast de school woonde en ik moet zeggen, het eten was vrij goed. Maar dan was het al weer vrij vroeg tijd voor een dutje want de volgende ochtend ging de wekker al weer vroeg om de hele dag van het strand te kunnen genieten. Het matras lag niet ideaal, maar goed genoeg om in slaap te vallen, al helemaal als je je bedenkt dat de jongens slechts op dunne rietenmatjes lagen.

De volgende ochtend kwam ik er al snel achter dat ik inderdaad in een tropisch gebied zat. Het krabben aan de muggenbulten wilde maar niet stoppen. Nou goed, om een uur of 8 vertrokken we dus naar het strand, ‘Pirate Beach’. Een prachtig strand, maar bij aankomst had ik geen idee waar de zee zich had verborgen. Ergens in de verte, 500 meter verderop, zag je wat bootjes liggen en dus wist je dat daar het water begon. Al snel bleek ook dat wij een van deze bootjes zouden gebruiken om te genieten van het koraalrif aan de kust. Helaas gingen we niet ver met de boot, maar ondanks dat zag het koraalrif er prachtig uit. En tussendoor nog even pauze nemen om met de jongens een potje rugby te spelen in het water. Fantastisch om te zien hoe die jongens kunnen genieten van in het water zijn.

Net voor de lunch kwamen we weer terug op het strand. Snel naar de bus om allemaal een half brood naar binnen te proppen en wat frisdrank om vervolgens ook snel weer terug het water in te kunnen. Nou, voor mij en Peter was dat water, of beter gezegd de zon, wel even genoeg. Want de zodra je je vingerafdruk in je schouders ziet staan weet je dat het genoeg is. En dus gingen we maar genieten van de verschillende kraampjes op het strand. Kraampjes, kraampjes… Meer tafeltjes van bij elkaar gesprokkeld hout met op elk tafeltje, bij elke verkoper, dezelfde vijf soorten hapjes. Chips, aardappels, casave, etc. Maar met name; kokosnoot. Nog nooit in mijn leven gegeten en dus moest ik het toch maar een keertje proberen. Gewapend met een van de jongens om een goede kokosnoot uit te kiezen gingen we naar het ‘kraampje’. Kokosnoot kopen, laten openen en drinken. Dat kokosnoot water, niet veel aan, schijnt goed te zijn voor je gezondheid. Teruggeven aan de verkoper en de kokos binnenin los laten maken om vervolgens te eten. En nondeju! Wat is dat lekker zeg! Bij dat kraampje waren we dus niet meer weg te slaan.

Rond zonsondergang was het tijd om terug te gaan, iedereen naar de bus en door drukke stad terug naar de school waar wij sliepen. En het eerste dat je dan wil is douchen. Douchen… ‘Is hier een douche?’ ‘Nee’ ‘Geen grappen, waar is de douche?’ ‘Daar’, wijzend naar een paar kranen. ‘En hier is een bak, voor het water.’ Vrij bizar om op die manier te moeten douchen, maar het gaat prima en toch ook wel leuk om dat een keer meegemaakt te hebben. Maar aangezien het zelfs in de nacht verstikkend warm is en het water ook niet al te koud, is er geen mogelijkheid voor afkoeling. Dat maakt het toch wel zwaar. Nou goed, het douchen was geweest, insmeren met antimuggenspul en weer met zijn allen eten. Zoals gezegd, prima eten.

En het was weer tijd om te gaan slapen. Nu hadden Peter en ik bedacht toch maar een mosquitonet boven onze matrassen op te hangen. Zo gezegd, zo gedaan, wie heeft er als kleuter nou geen forten gebouwd van matrassen, dekens, kussens, etc. Dat was prima hut. Maar slapen ging toch minder makkelijk dan gedacht. Het mosquitonet zat alleen over ons gezicht wat betekende dat we de rest van onze lichamen moesten afdekken met een deken. Moet je nagaan, een graad of 20/25 en dan nog onder een deken moeten liggen. Ik werd die volgende morgen inderdaad niet zo vrolijk wakker. Maar de mosquito’s hadden me niet aangeraakt, dat was dan weer meegenomen.

Ontbijten, met de bus naar het strand en weer het water in. Heerlijk, behalve dan dat die zon wel brand op die rode schouders en jongens die aan je schouders hangen werken niet echt als pijnstillers. Goed, het was toch wel erg gezellig in de ochtend, maar na de lunch was de zon te sterk om nog het water in te gaan. En dus lieten wij ons weer rondleiden langs de kraampjes door de jongens om af en toe eens wat nieuws uit te proberen. Deze dag was vrij veel hetzelfde als de dag ervoor. Heerlijk gezellig doen met de jongens, maar af en toe toch ook wel zwaar dat je geen momentje even helemaal voor jezelf hebt, geen afkoeling.

Goed, het einde van de dag was weer aangebroken, weer in de bus, weer in de file en thuis weer lekker douchen met een bak water, eten en dan toch maar eens bedenken dat onze hut wat aanpassingen nodig heeft. En met wat ingenieuze ideeën inderdaad een fantastisch kasteeltje in elkaar geflanst. Zie hiervoor de foto’s.

De nacht was een stuk beter, maar ook gelijk de laatste nacht. En ondanks dat ik het erg gezellig had gehad, was ik blij weer terug te gaan naar het project, naar mijn eigen huisje en mijn ‘eigen’ bed. Maar niet voordat we nog een eindeloze busreis moesten afleggen van opnieuw ruim 10 uur. Iedereen was moe en de helft van de vrijwilligers zelfs ziek vanwege de zon, ik moe genoeg om een aantal goede dutjes te doen. Op de helft van de toch stoppen voor lunch bij een moskee waar reizigers naar Mombasa gratis te eten kunnen krijgen. Indiaas eten, erg goed! Probeer alleen nóóit hun ‘pilipili mango’, want die is inderdaad ‘pilipili’. Rond een uur of zes kwamen we uiteindelijk weer aan op het project en daarmee was een mooi weekendje Mombasa ten einde. Een mooie ervaring, vooral vanwege de jongens, aan de stad zelf was, voor zover ik dat had gezien, niet veel meer bijzonders dan Nairobi. Meer Arabisch in tegenstelling tot het Westerse Nairobi.  

Dus dat was Mombasa, op naar het volgende punt in onze agenda; Kerst in Kenia.

Zoals iedereen weet, kerst was zondag 25 december. Maar het echte kerstgevoel start meestal al vrij snel na Sinterklaas. Dit gevoel kwam bij mij echter vrij laat. De week voor kerst was iedereen al druk bezig met versieringen ophangen, maar zaterdag, toen Peter en ik de hele dag vrij hadden genomen om ons huis een beetje te versieren, startte voor mij pas het echte kerstgevoel.

Kerst begon met, op kerstavond zaterdag 24 december, een holy mass (kerkdienst). Veel speciaals was hier niet aan, dat komt misschien doordat mijn interesse hiervoor niet erg hoog is, maar het was toch leuk en ook bijzonder om het een kier hier meegemaakt te hebben. Na de mass nodigde de vader ons (de vrijwilligers) uit een wijntje te drinken met de andere fathers. Dat werd een goed uurtje, wat de informele kant van de fathers liet zien. Ook dat is goed om mee te maken, om te zien dat zij niet alleen maar erg formeel en serieus zijn, maar dit ook los kunnen laten.

De volgende dag, eerste kerst dag, startte, zoals gewoonlijk, weer met een mass. Na de mass waren we opnieuw door de father uitgenodigd, dit keer om eerste kerstdag te vieren bij een priester ruim een uur van ons project vandaan. Daar was een zwembad, een goed restaurant en al met al een fantastische middag. Samen met de nieuwe priester werd de informele kant van father Sebastian nog meer zichtbaar. Het werd nu meer een vriend dan een priester, zoals ik dus al zei, erg fijn om zo met je ‘baas’(?) om te kunnen gaan!

Een paar uur aan het zwembad, een goede lunch en paar koude biertjes verder was het weer tijd om terug te gaan naar het project en voor te bereiden voor het kerstdiner. Op het project had één van de jongens een kerstmanpak weten te scoren. Ik, nog wetend van niets, wilde dit als grap aantrekken. Zo gezegd, zo gedaan. En daar liep ik dan als kerstman over het project. Wist ik veel dat dit pak bedoelt was om een klein showtje neer te zetten voor het kerstdiner. Ah fijn, je voelt hem al aankomen. Father zag mij lopen in het kerstmanpak en de pret was van zijn gezicht af te lezen toen hij zei dat ik dat showtje maar moest doen samen met ‘Santa Maria’, wat een van de andere vrijwilligers bleek. Met een doos koekjes in mijn hand en naar Santa Maria liep ik dan de dininghall in waar de jongens, begeleid door synthesizer en gitaar, kerstliedjes aan het zingen waren. En daar gingen we dan, dansend, springend en strooiend met koek en snoep door de dininghall. En al dacht ik van tevoren ‘waar ben ik aan begonnen!’ , was het eigenlijk wel heel erg leuk. Ik hoor het jullie denken ‘Foto’s! Foto’s’. Kalm, kalm. Onderaan mijn bericht vinden jullie de foto’sJ!

En na het kerstmanspektakel en het kerstdiner was deze tot nu toe fantastische dag nog niet afgelopen. Nee, het belangrijkste voor de jongens moest nog beginnen; de disco. En zoals altijd had ik verwachtingen voor deze disco. En zoals altijd werden deze verwachtingen keihard de grond ingeboord door de Afrikaanse alternatieven. Maar he? Wat heb ik te klagen? Altijd het zelfde wordt toch ook een keertje saai? Nee inderdaad, dit was geen disco zoals wij die in Nederland zouden hebben. Twee grote schijnwerpers op het, nog niet afgemaakte, basketbalveld, twee grote boxen en een staflid die als DJ alles maar aan elkaar improviseerde, was dit niet te vergelijken met de disco’s waar ik deze zomer met vrienden ben geweest. Maar het gevoel was prima! Vooral als je ziet hoe de jongens verdwijnen in gedachten als ze op de muziek aan het dansen zijn. De meest bizarre moves, hoe we ze in Nederland zouden noemen, maar he,don’t care wat anderen van je vinden, anderen vinden niks van hoe je danst. En dit laatste is een spirit waar we in Nederland nog eens wat van kunnen leren. Wees lekker jezelf, een ander doet dat ook!

Dat was dus het einde van mijn kerst hier in Kenia en dinsdag, de 27^ste van december startte het kamp, bedoelt voor iedereen die hier in januari zou beginnen met school. Maar voor nu is het even genoeg voor deze update. Ik gun jullie de tijd dit tot jullie te laten doordringen en zal dringend een nieuwe update online zetten, met het kamp en natuurlijk oud en nieuw. Maar dat is niet alles, in mijn volgende update komt een erg speciale en vooral belangrijke toegift. Dus mis dat niet, en tot de volgende update!

Groetjes vanuit een warm, zonnig en zomers Nairobi!

Ps: De foto's van de vakantie
Pss: Alle fotoalbums tot nu toe