Weten jullie het nog? Een jaar geleden, dat jullie lazen dat
ik naar Kenia ging? Of misschien vertelde ik het jullie wel zelf, of hoorden
jullie het van iemand anders? Een jaar geleden alweer, wat gaat de tijd snel.
En nu?
Nu ben ik weer in Nederland, alweer ruim twee maanden, en zitten acht maanden
vrijwilligerswerk bij Bosco Boys Nairobi erop. En of ik terug wil? Nou laten we
maar even in Nederland blijven, in het land waar te veel te goed is geregeld,
waar we drama maken van niets omdat er verder toch niets interessants gebeurd,
waar ik op de fiets stap en binnen een minuut in de winkel sta om vervolgens te
kopen wat ik wil, waar mensen klagen omdat de trein een paar minuten te laat
is, waar het regenseizoen een seizoen van 10 maanden is en we klagen als het
regent maar het net zo goed te warm vinden als de zon even doorkomt. Laat mij
maar lekker in dit rare land blijven en genieten van alles wat mij vroeger niet
opviel. Laat mij maar even genieten van het mooie groene gras, dat er inderdaad
toch wel erg mooi uitziet na acht maanden zand. Laat mij maar even genieten van
de trein waarvan je weet dat die elke tien minuten langskomt, die je er even
aan herrinnert dat alles wel lekker doorgaat.
Ik ben inderdaad ontzettend blij weer in Nederland te zijn.
Het heeft lang geduurd voordat ik deze laatste update voor mijn blog schreef. Ik
wilde niet aan het afgelopen half jaar terug denken, in een hokje stoppen en
negeren. Ze zeggen dat het niet goed voor je is. Ze zeggen ook dat alcohol niet
goed voor je is, maar van een biertje kan ik toch best genieten.
Maar op een gegeven moment moet het er toch uit, omdat ik er
zelf steeds meer van kan genieten erover te vertellen. En natuurlijk wil ik,
ook al was het erg zwaar, het afgelopen jaar niet negatief afronden. Want wat
heb ik een leuke dingen meegemaakt! Bijzondere dingen! Dingen om nooit te
vergeten en ervaringen die mij mijn hele leven bij zullen blijven.
En dan nu de afgelopen twee maanden. De vliegreis duurde mij
veelste lang. Vanaf het moment dat ik door Father Sebastian en vrijwilliger
Peter werd afgezet kon ik niet wachten tot ik thuis was. Een prachtig afscheid
van de jongens zat er de avond daarvoor op, van iedereen had ik afscheid
genomen, al had ik geen idee hoe ik afscheid moest nemen, en de volgende twaalf
uur vrat ik mijzelf op van de zenuwen. Toen ik eindelijk op het vliegveld
aankwam kon ik mijn ogen niet geloven, mijn vrienden wachten mij met een groot
spandoek op, een prachtige terugkomst.
En dan op weg naar huis. Eerst bij de auto aan de verkeerde
kant instappen, een déjà vu naar exact acht maanden ervoor toen ik hetzelfde
deed toen father Sebastian mij opwachte op het vliegveld. In de auto heb ik
mijn ogen uitgekeken naar alle borden op de weg, het verkeer dat zo netjes
rijdt en de prachtig groene omgeving. Thuis aangekomen wachtte er nog een
spandoek op mij en een welkomstcommitee. Bedankt iedereen die hier op een of
andere manier aan mee hielp!
En dan ben je thuis. Kijk je om je heen en geloof mij,
Nederland ziet er prachtig uit. Zoals hiervoor al vaker genoemd, prachtig groen,
alles ziet er netjes uit en alles zo goed geregeld ziet er best fijn uit na acht
maanden chaos.
Het is zo raar. Iedereen vraagt hoe het was in Kenia,
ontzettend aardig natuurlijk, allemaal goed bedoelt, maar ik ben net thuis, ik
wil even niet aan Kenia denken. Even doen alsof er niets is gebeurd en je nooit
bent weggeweest.
Misschien was het ook wel veelste zwaar. Als mensen mij
vragen hoe het was antwoord ik standaard ‘zwaar’. Blij dat ik het onderschat
heb, anders had ik het waarschijnlijk nooit gedaan. Want zwaar dat was het voor
mij. Mocht je ook het idee hebben ooit zoiets te gaan doen, laat je dan niet
door mij ontmoedigen. Het is een fantastische ervaring, maar denk er goed over
na. Voor iedereen pakt het natuurlijk anders uit, maar ‘denk er goed over na’ dat
is misschien wel mijn fout geweest. Er goed over na denken.
Ik kan mij nog anderhalf jaar geleden bedenken, toen ik
stopte met mijn studie Small Bussiness & Retail Management en even niets
wilde. Maar niets doen kan natuurlijk niet, maar wat dan? Een jaar
vrijwilligerswerk klinkt wel erg spannend, maar kan ik dat ook echt wel?
Uiteindelijk heb ik maar snel de knoop doorgehakt, zorgen dat ik mijzelf deze
ervaring niet meer kon afpakken. Zorgen voor geen weg terug. Hoewel ik ook geen
weg terug wilde, tot een maand voor mijn vertrek. Toen werd het toch wel erg
spannend en met een twijfeling of ik dit nou wel echt wilde kon ik niet wachten
tot het zover was, mijn vlucht vertrok en er echt geen weg terug meer was. En
ik denk dat ik inderdaad blij ben dat ik het heb gedaan, heb onderschat.
Denk? Natuurlijk ben ik blij dat ik het heb gedaan. Het is
nu achter de rug en ik heb een fantastisch mooie ervaring gehad. Maar wat als
ik het niet had gedaan? Waren dingen dan niet makkelijker geweest nu? Ik zal
het nooit weten, ik gok van wel. Maar voor mijn toekomst? Zullen dingen nu
makkelijker zijn, met deze ervaringen achter de rug? Ik zal het nooit weten, ik
gok van wel.
Maar wat als ik het niet had gedaan? Waren dingen dan niet
makkelijker geweest nu? Ik had in ieder geval andere gevoelens gehad bij het
afgelopen jaar. Niet de vraag die soms bij mij opkomt ‘wat heb ik nou eigenlijk
verandert afgelopen jaar?’. Niet het probleem wat ik nu moet doen met de
vriendschappen die ik heb opgebouwd afgelopen jaar.
Want wat heb ik nou eigenlijk precies veranderd voor de
jongens op het project? Het basketbalveld gerenoveerd, basketballen geregeld.
Zal dat ze in de toekomst van de straat houden? Ja natuurlijk heb ik wat
veranderd voor de jongens op het project. Het is alleen niet aan te wijzen en
daar wordt het moeilijk. Niet ik persoonlijk, maar het feit dat er
vrijwilligers ieder jaar opnieuw heen gaan, aandacht aan hen besteden,
verandert natuurlijk een hoop voor een jongen die zelfs amper aandacht krijgt
van z’n ouders. Maar het feit dat het niet is aan te wijzen maakt het zo
lastig. Zo makkelijk de andere kant langs te denken, te denken dat ik zinloos
werk heb verricht. En die gedachte maakt het erg moeilijk over het afgelopen
jaar te praten. Maakt het afgelopen jaar zelfs achteraf nog zwaar. Gelukkig zit
het feit dat ik zo denk ik mijzelf en weet ik tegelijkertijd ook dat het wel
degelijk een verschil heeft gemaakt, al heb ik maar één jongen geholpen, dat
was het waard.
En dan de vriendschappen. Ik kan mij nog herrinneren dat ik
met mijn beste vriend op het project, Soncko, hierover praatte. Ik beloofde hem
dat we contact zouden houden en hij shockte mij door te zeggen dat het bullshit
was. Dat ik waarschijnlijk niets meer van mij liet horen en toen voelde ik mij
heel klein. Wist ik misschien diep van binnen al dat het waar was? Maar het
meest bizarre was dat het hem niet uitmaakte. Hij wist het allang van andere
vrijwilligers en hij zou er gewoon van genieten zolang ik er nog was.
Ik beloofde hem dat we contact zouden houden, meerdere
keren, en toch heeft hij wel gelijk. We hebben al wel wat contact gehad via facebook, maar het is gewoon niet makkelijk. De kans is
zo klein dat ik hem ooit nog eens zal zien en met brieven schrijven is het al
niet veel makkelijker. Ik heb geen idee wat er van hem zal worden, of hij
komend jaar na zijn groep acht examen weer de straat op gaat of naar de
middelbare school gaat. En daarna? Universiteit? Een baan?
Het is dus allemaal niet makkelijk, ook dit weer heb ik
onderschat. En het is waar, als ik het afgelopen jaar in Nederland was
gebleven, was begonnen met een studie, was het nu vele malen makkelijker. Maar
heb ik nu niet veel meer geleerd dat ik in één jaar studeren zou leren? Heb ik
niet veel meer ervaring opgedaan? En ben ik er op één of andere manier niet
veel sterker van geworden?
Hoewel ik het mij nog niet helemaal besef ben ik blij dat ik
anderhalf jaar geleden de knoop zomaar heb doorgehakt, alles volledig heb
onderschat en zoveel ervaringen heb opgedaan. Dit jaar zou ik voor niets ander
willen inruilen en ik zou er graag snel over vertellen! Een fotoserie van 150
foto’s staat klaar op mijn laptop, dus mocht je interesse hebben, laat het
weten!
Hoe meer ik vertel, hoe meer ik geniet!
