Mijn tweede bericht vanuit Kenia, omdat jullie smachten naar een update en het goed is alles even van me af te schrijven. Veel lees plezier!
De eerste week was erg lastig met wat problemen tussen loes en mij en de father. Gelukkig is dit allemaal opgelost en blijkt de father een erg goede man die het beste met ons voor heeft, al dan niet op zijn eigen manier. Ondertussen is Loes verhuisd naar Langata, het project hier ongeveer 2 kilometer verder op, wat een onderdeel is van Kuwinda, het project waar ik zit.
De tweede week begon ik mij erg op mijn plaats te voelen op het project en begon in te zien wat een leuk maar vooral goed project het is, hoe de jongens hier worden opgevangen, ze een dagbesteding wordt gegeven en ze vooral goed worden gevormd. Ik ben het wel is waar niet met alles eens, heb af en toe het idee dat ze worden gehersenspoeld. Maar hier zal vast goed over nagedacht zijn, het is natuurlijk de cultuur en de jongens hebben het ook hard nodig na een leven op de straat zonder enige structuur. Het is bijzonder te zien hoe de jongens hier de draad weer oppakken en van hun vrije tijd, als is het dan niet erg veel, volop proberen te genieten.
De derde week is echter ontzettend zwaar voor mij. Ik mis Nederland, mijn huis, ontzettend. Het weten waar ik aan toe ben. Ik voel me vaak erg eenzaam en de enige Nederlander op het project zijn vergemakkelijkt dit niet. Gelukkig is ooit iemand zo slim geweest Skype uit te vinden, waar ik dan ook redelijk veel te vinden ben voor contact met thuis. Verder houd ik vast aan de zin ‘echte mannen huilen als het moet’. Daarnaast krijg ik van mijn begeleiders, Lotte en Zinzi, en anderen die dit al eens hebben meegemaakt te horen dat dit er bij hoort, heel normaal is en dat het over een paar weken over zal zijn. Laat ik dit dan maar geloven en voor hopen, ook al kan ik dit mij op dit moment vrij moeilijk voorstellen.
Natuurlijk zijn er ook hele mooie dingen op het project. Het enige probleem is dat ik hier, door de heimwee, nog weinig voldoening uit kan halen. Ik krijg van allerlei kanten te horen toch zoveel mogelijk energie uit de kleine dingen te halen, dus ik doe mijn uiterste best! Een paar van deze kleine mooie dingen;
De eerste week al had ik een gesprek met een van de jongens wat uitliep op een deel van zijn levensverhaal, hoe hij hier beland is en vooral hoe het daarvoor mis had kunnen gaan. Ik kende hem pas net, had nog moeite met zijn naam te onthouden, maar blijkbaar vertrouwde hij mij toch al gelijk om zoiets te vertellen aan een vreemde. Erg bijzonder! En dan lijkt wat ik nu mee maak slechts een peulenschilletje!
Van de week kwam een van de jongens bij mij zitten. Hij begon te vertellen dat hij zag dat ik en een andere vrijwilliger het wel moeilijk hadden. Dit vond hij niet leuk om te zien en hij deed af en toe zijn uiterste best ons te betrekken bij de spellen van de jongens. ‘Je moet proberen zoveel mogelijk met ons mee te doen, om echt te kunnen wennen hier’ of iets in die trant was wat hij zei. Erg bijzonder om te horen dat wij er niet alleen voor hun zijn, maar zij dus ook voor ons!
Toch blijven de tegenvallers zwaar wegen voor mij. Vandaag met de vrijwilligers de stad ingegaan. Een uur onderweg in de bus, echt Afrikaans gevoel gaf me dat. De stad zelf viel echter erg tegen. Ik verwachte, met mijn ietwat naïeve gedachten, Amsterdamse taferelen. Het lijkt er echter niet in de verste verte op. Je moet erg goed uitkijken, het is een gevaarlijke stad, en iedereen die je helpt is alleen maar uit op je geld. Het is erg druk en ook van de winkels valt niet echt te genieten. Toch was het de moeite waard ook dit gezien te hebben en deze ervaring met mij mee te kunnen nemen!
Maar de grootste tegenvaller van vandaag was het kopen van een gitaar. Ik heb sinds een paar dagen uitgekeken naar het kopen van een gitaar vandaag. De father heeft mij een goede winkel verteld en deze hebben we gevonden. Inderdaad een paar gitaren die zeker de moeite waard waren. Het enige probleem was geld. Ik moest pinnen, echter is dit niet gemakkelijk met een Nederlandse pas in Kenia. Een ben een stuk of 5 banken afgegaan, maar nergens werd mijn kaart geaccepteerd. Dit betekende dat ik bij terugkomst op het project nog geen gitaar had, een flinke tegenvaller! De father heeft mij gisteravond al wel toegezegd dat als het vandaag niet lukte hij nog wel met mij mee zou kunnen naar de winkel, maar ik probeer er maar zo min mogelijk waarde aan te hechten, een nieuwe tegenvaller zou hard aankomen op dit moment.
Morgen ga ik met een van de vrijwilligers, een Slowaak, Peter, en de computerleraar, Peter, naar het zwembad hier verder op. Ik weet nog niet of ik er zin in heb, ik ben bang voor nog een tegenvaller, maar laat ik maar hopen dat ik er goed van kan genieten!
Zoals jullie lezen heb ik het dus nog vrij zwaar hier, maar wie weet is dit ook wel erg goed voor mij. Ik kwam hier natuurlijk heen voor de jongens, maar ook voor mijzelf. Met als belangrijkste doel mijn zelfvertrouwen te vergroten heb ik mij hiervoor aangemeld en ik heb zo het idee dat dit wel een flinke boost kan krijgen als ik mijzelf hierdoorheen kan slaan en natuurlijk doe ik hier, ondanks de tegenslagen, mijn uiterste best voor!
Als laatste wil ik iedereen die mij, op wat voor manier dan ook, steunt vanuit Nederland (of ergens anders vandaan), ontzettend bedanken! Het is fijn af en toe even te zien dat jullie aan me denken!
En voor nu dan lieve groetjes vanuit een warm, af en toe nat maar vooral zonnig Kenia dat zich nu in de koudste maand van het jaar bevind.
Tot lezens, horens en ziens! En hopelijk tot een volgend, positiever bericht!
Ps: Wegens technische mankementen was het tijdelijk niet mogelijk te reageren op mijn blog. Naar mijn weten is dit nu verholpen!
