Vrijdagavond, een avondje hangen op onze heerlijke bank.
Onze kat, boef, op mijn schoot, heerlijk knorrend... Of nee, wacht! Een rondje
autorijden, daar heb ik nou echt zin in. Of misschien... Oh wacht, ik droom
weer eens weg. Ja dat heb ik de laatste tijd nogal vaak.
Inderdaad nog 3 dagen, en dan vertrek ik, na acht maanden,
terug naar het altijd vrolijke, zonnige en mooie Castricum. 3 dagen, het lijkt
zo onwerkelijk. Ik kan mij nog steeds niet helemaal voorstellen dat ik het hier
misschien wel nooit meer zal zien. Het voelt meer als een soort vakantie. Op
vakantie naar Frankrijk, zenuwachtig of je alles wel meeneemt, anders zit je 3
weken zonder tandenborstel. Zenuwachtig of ik alles wel meeneem, anders zit ik
3 weken zonder. Wacht ff, de rest van mij leven zonder... Maar dat is nog niet
eens het ergste. Wie kan mij raad geven over hoe ik afscheid moet nemen!? Ik
heb werkelijk geen idee! Gewoon ‘doei’ zeggen? Of een wijze raad voor de rest
van zijn/haar leven? ‘Succes de rest van je leven’ een betere optie? Help!?
Maar sinds gister zijn, na een nacht met weinig slaap van de
zenuwen, voor mij de laatste dagen toch echt begonnen. En nu maar even
terugblikken naar de afgelopen acht maanden.
De afgelopen 8 maanden. Het begon ontzettend zwaar en ik wist niet wat
ik moest beginnen, had geen uitweg, een éénrichtingsweg zonder zijpaden. En als
ik er nu aan terugdenk voel ik nog steeds een vlaag van paniek. Meerdere keren
heb ik in die eerste weken gedacht depressief te worden en dat resulteerde in
dagelijks, soms zelfs meerdere keren per dag, huilend bellen met mijn ouders.
Elke keer hield ik mij weer vast aan het feit dat het normaal is de eerste paar
weken, maar die eerste paar weken begonnen na bijna 4 weken toch wel lang te
duren. En in die weken begon ik te denken, 'Waarom acht maanden?', 'Waarom is
zes maanden niet genoeg?'. Ik ben blij uiteindelijk besloten te hebben toch de
volle acht maanden af te maken, het voelt als een overwinning, 'Dat klusje heb
ik toch maar mooi even geklaard!' en het idee gefaald te hebben door eerder
naar huis te gaan zou ik echt niet aan moeten denken. Maar ik hoor jullie nu
denken 'Na zulke moeilijke eerste weken, hoe heb je dat volgehouden?' en dat
vind ik een erg goede vraag!
Hoe ik dat heb volgehouden met zo'n lastig begin? En misschien zelfs nog
met zo'n moeilijk midden en nog altijd moeilijk eind. Inderdaad, ik heb het,
naast het genieten, altijd moeilijk gehad hier, maar het toverwoord is
'accepteren'. Na een aantal weken had ik het idee dat ik op een gegeven moment
niet meer aan thuis dacht al een beetje opgegeven. Ik wist dat het idee van
thuis er zou blijven zitten, maar ik kon er nou eenmaal niets aan veranderen,
het was zoals het was en ik moest mij maar meer focussen op de genietmomenten
hier op het project dan denken aan thuis, niemand heeft iets aan een overdaad
aan zelfmedelijden.
Accepteren, misschien is dat wel hetgene wat ik in de afgelopen maanden
het meest heb geleerd. De situatie accepteren en er maar het mooiste van maken.
Hoewel dat wel erg negatief klinkt en er moet ook gezegd worden dat het niet
allemaal zo negatief was. Ik kan jullie niet genoeg vertellen hoeveel ik heb
genoten, geleerd en hoeveel ik het hier nog zal gaan missen. Het was een
fantastische ervaring, een goede les.
En dan bedenk ik mij nu nog, dat dit mijn allerlaatste update is vanuit
Nairobi! Moet ik nog iets speciaals zeggen? Iedereen bedanken voor het trouw
volgen van mijn blog? Voor de zoveelste keer mijn sponsors bedanken voor de
fantastische dingen die ik door hen heb kunnen doen? (Natuurlijk, bedankt!) Of
maar gewoon afsluiten met ‘Groetjes vanuit een herfstachtig Nairobi’? Laat ik
het gewoon allemaal doen.
Iedereen, maar dan ook iedereen die dit leest, ontzettend fijn dat
jullie mijn avonturen hier in Nairobi gevolgd hebben, ook al is dit de eerste
keer dat je op mijn blog kijkt, bedankt!
En dan mijn sponsors, nogmaals bedankt! Ik kan het niet vaak genoeg
zeggen. Wat ontzettend fijn dat het basketbalveld hier op het project opgeknapt
kon worden! En dat is nog niet eens alles. Spelletjes, een dagje zwembad en
voor komende donderdag mijn 'laatste avondmaal', groots gevierd met een
'special supper' voor de jongens, gesponsord door jullie, en als kers op de
taart voor alle jongens 2 geprinte foto's. Ontzettend bedankt namens mij maar
bovenal namens de jongens!
En dan voor nu, groetjes vanuit een herfstachtig Nairobi, en tot in een
zonnig Nederland!
Acht maanden
vrijwilligerswerk in Nairobi, op het straatkinderenproject Bosco Boys.
Het was een fantastische ervaring, een goede les, maar ik ben ontzettend
blij dat het er vrijdag op zit!