Terugblikken

Vrijdagavond, een avondje hangen op onze heerlijke bank. Onze kat, boef, op mijn schoot, heerlijk knorrend... Of nee, wacht! Een rondje autorijden, daar heb ik nou echt zin in. Of misschien... Oh wacht, ik droom weer eens weg. Ja dat heb ik de laatste tijd nogal vaak.

Inderdaad nog 3 dagen, en dan vertrek ik, na acht maanden, terug naar het altijd vrolijke, zonnige en mooie Castricum. 3 dagen, het lijkt zo onwerkelijk. Ik kan mij nog steeds niet helemaal voorstellen dat ik het hier misschien wel nooit meer zal zien. Het voelt meer als een soort vakantie. Op vakantie naar Frankrijk, zenuwachtig of je alles wel meeneemt, anders zit je 3 weken zonder tandenborstel. Zenuwachtig of ik alles wel meeneem, anders zit ik 3 weken zonder. Wacht ff, de rest van mij leven zonder... Maar dat is nog niet eens het ergste. Wie kan mij raad geven over hoe ik afscheid moet nemen!? Ik heb werkelijk geen idee! Gewoon ‘doei’ zeggen? Of een wijze raad voor de rest van zijn/haar leven? ‘Succes de rest van je leven’ een betere optie? Help!?

Maar sinds gister zijn, na een nacht met weinig slaap van de zenuwen, voor mij de laatste dagen toch echt begonnen. En nu maar even terugblikken naar de afgelopen acht maanden.

De afgelopen 8 maanden. Het begon ontzettend zwaar en ik wist niet wat ik moest beginnen, had geen uitweg, een éénrichtingsweg zonder zijpaden. En als ik er nu aan terugdenk voel ik nog steeds een vlaag van paniek. Meerdere keren heb ik in die eerste weken gedacht depressief te worden en dat resulteerde in dagelijks, soms zelfs meerdere keren per dag, huilend bellen met mijn ouders. Elke keer hield ik mij weer vast aan het feit dat het normaal is de eerste paar weken, maar die eerste paar weken begonnen na bijna 4 weken toch wel lang te duren. En in die weken begon ik te denken, 'Waarom acht maanden?', 'Waarom is zes maanden niet genoeg?'. Ik ben blij uiteindelijk besloten te hebben toch de volle acht maanden af te maken, het voelt als een overwinning, 'Dat klusje heb ik toch maar mooi even geklaard!' en het idee gefaald te hebben door eerder naar huis te gaan zou ik echt niet aan moeten denken. Maar ik hoor jullie nu denken 'Na zulke moeilijke eerste weken, hoe heb je dat volgehouden?' en dat vind ik een erg goede vraag!

Hoe ik dat heb volgehouden met zo'n lastig begin? En misschien zelfs nog met zo'n moeilijk midden en nog altijd moeilijk eind. Inderdaad, ik heb het, naast het genieten, altijd moeilijk gehad hier, maar het toverwoord is 'accepteren'. Na een aantal weken had ik het idee dat ik op een gegeven moment niet meer aan thuis dacht al een beetje opgegeven. Ik wist dat het idee van thuis er zou blijven zitten, maar ik kon er nou eenmaal niets aan veranderen, het was zoals het was en ik moest mij maar meer focussen op de genietmomenten hier op het project dan denken aan thuis, niemand heeft iets aan een overdaad aan zelfmedelijden.

Accepteren, misschien is dat wel hetgene wat ik in de afgelopen maanden het meest heb geleerd. De situatie accepteren en er maar het mooiste van maken. Hoewel dat wel erg negatief klinkt en er moet ook gezegd worden dat het niet allemaal zo negatief was. Ik kan jullie niet genoeg vertellen hoeveel ik heb genoten, geleerd en hoeveel ik het hier nog zal gaan missen. Het was een fantastische ervaring, een goede les.

En dan bedenk ik mij nu nog, dat dit mijn allerlaatste update is vanuit Nairobi! Moet ik nog iets speciaals zeggen? Iedereen bedanken voor het trouw volgen van mijn blog? Voor de zoveelste keer mijn sponsors bedanken voor de fantastische dingen die ik door hen heb kunnen doen? (Natuurlijk, bedankt!) Of maar gewoon afsluiten met ‘Groetjes vanuit een herfstachtig Nairobi’? Laat ik het gewoon allemaal doen.

Iedereen, maar dan ook iedereen die dit leest, ontzettend fijn dat jullie mijn avonturen hier in Nairobi gevolgd hebben, ook al is dit de eerste keer dat je op mijn blog kijkt, bedankt!

En dan mijn sponsors, nogmaals bedankt! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Wat ontzettend fijn dat het basketbalveld hier op het project opgeknapt kon worden! En dat is nog niet eens alles. Spelletjes, een dagje zwembad en voor komende donderdag mijn 'laatste avondmaal', groots gevierd met een 'special supper' voor de jongens, gesponsord door jullie, en als kers op de taart voor alle jongens 2 geprinte foto's. Ontzettend bedankt namens mij maar bovenal namens de jongens!

En dan voor nu, groetjes vanuit een herfstachtig Nairobi, en tot in een zonnig Nederland!

Acht maanden vrijwilligerswerk in Nairobi, op het straatkinderenproject Bosco Boys. Het was een fantastische ervaring, een goede les, maar ik ben ontzettend blij dat het er vrijdag op zit!