De laatste maand! Binnenkort zit ik alweer thuis, even geniet van onze bank, Kenia missen. Maar dat gevoel kan met de dag omslaan, met het uur, zoals nu dus. Vijf weken lijkt inderdaad kort, maar op sommige momenten lijkt dat toch nog een eeuwigheid. Ach, daar moet ik dan maar even doorheen en als ik terugkijk zijn de afgelopen paar weken eigenlijk razendsnel gegaan. Pasen is bijvoorbeeld al een week geleden. Nu ik het zeg, Pasen. Dat was me wat zeg. Voor het eerst heb ik mijn ouders verslagen in het ‘in de kerk’ zitten. Met een totaal van elf uur, van donderdag tot en met zondag, ben ik dit jaar de koploper. Maar het was een moeilijke strijd. Een lange vermoeiende strijd met als kers op de taart een dienst van drieënhalf uur, zaterdagavond.
Hoewel al het negatieve in mijn stukje hierboven, zaterdagavond was toch ook wel erg interessant. Er werden namelijk zo’n vijftig jongens van het project gedoopt. Met z’n vijftigen in een rij voor het kleine vijvertje naast de kerk. Stuk voor stuk rillend van de kou en de zenuwen. Integendeel tot ons, Hollanders, zijn de jongens hier geen waterratten en een hoop waren dan ook doodsbenauwd. Stuk voor stuk worden ondergedompeld in het water, spastisch tegen dribbelend. Ik had wel te doen met de jongens, maar achteraf waren ze allemaal super blij.
En ook de diensten in de ochtend zijn prima uit te houden, met het zingen tussen de vermoeiende, eentonige plechtigheden door, wordt het toch allemaal een stuk vrolijker. Hoewel ik mijzelf er toch echt niet toe kan zetten elke ochtend om zes uur ’s ochtends op te staan voor weer een herhaling van de dag ervoor. Gemiddeld sla ik dan ook twee tot drie diensten in de week over, maar vier diensten voor iemand die met tegenzin een keer in de week ging (ja, ja pa en ma, afgelopen jaar was die een keer per week inderdaad een stuk minder!) vind ik dat toch nog een flinke pluim waard.
Waar ik de laatste tijd steeds meer mee zit is het eten. Rijst met bonen en af en toe aardappels, spaghetti of chapatti (Chapatti! Een echte aanrader!) is prima eten, maar elke dag in herhaling vallen… Die rijst en bonen beginnen mij echt de keel uit te komen. Ik kijk uit naar een lekker bord oerhollandse stamppot of zo’n lekkere ovenschotel! Maar elke dag hetzelfde eten is nog niet eens het ergste, het meest irritante is het asociale gedrag van de ‘brothers’ waar ik mee eet. Het altijd maar Swahili praten terwijl er twee vrijwilligers bijzitten die daar geen snars van begrijpen. Dat wordt toch erg vermoeiend en ik begrijp dan ook niet hoe sommige van die ‘brothers’ ooit priester kunnen worden als ze zulke simpele manieren gewoon weg niet begrijpen. Inderdaad, ze begrijpen het gewoon niet. Als je er wat van zegt kijken ze je vreemd aan, ‘Maar dat is gewoon wat ontspannender voor mij, dat is mijn eigen taal.’ is wat ze dan zeggen. Overigens mag ik niet iedereen over een kam scheren, van de twaalf ‘brothers’ zijn er ook een paar die dit wel begrijpen. Zij proberen altijd Engels te praten, maar als iemand dat dan gewoon negeert en reageert in het Swahili, wat kan je er dan ook verder aan doen.
Goed, na al mijn kritiekpunten ook wat leuke dingen. Afgelopen week heb ik alle jongens twee foto’s uit laten zoeken die ik vervolgens voor hen ga printen. In groepen van veertig in het computerlokaal naar alle foto’s kijken, de jongens genoten ervan. Helaas zijn er dan natuurlijk ook altijd minder leuke dingen, jongens die meer willen en het niet willen begrijpen dat je ze maar twee foto’s geeft. Maar ook die jongens genoten volop! Ik ben benieuwd naar hun reacties zodra ze de uitgeprinte foto’s in hun handen hebben, ik kan niet wachten!
En dan volgende week nog een uitje, met alle jongens die deze vakantie niet naar huis gaan. Met z’n allen naar een mooi waterpark! Namens de jongens bedank ik mijn sponsor graag alvast voor dit uitstapje, maar natuurlijk ook voor de foto’s! Ik laat jullie weten hoe ze het vonden!
En dan volgende week nog een uitje, met alle jongens die deze vakantie niet naar huis gaan. Met z’n allen naar een mooi waterpark! Namens de jongens bedank ik mijn sponsor graag alvast voor dit uitstapje, maar natuurlijk ook voor de foto’s! Ik laat jullie weten hoe ze het vonden!
Dat was het voor nu!
Groetjes uit een herfstachtig Nairobi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten