Zoals beloofd, meer updates over simpele dingen, geen beschrijvingen meer over ‘speciale’ gebeurtenissen omdat die voor mij niet meer zo ‘speciaal’ zijn. Het is me al vaker aangeraden een soort dagboek bij te houden, prive of openbaar, maakt niet uit. Dus laten we daar dan maar mee beginnen he, een online dagboek. Mocht je het interessant vinden lees dan vooral verder, haak je af, ga dan vooral iets doen waar je meer plezier aan beleefd, want daar draait het natuurlijk allemaal om.
Ik ben net terug van een lange wandeling hier op het project met Antony a.k.a. Sonko. Een uur praten over van alles en nog wat, onzin, grappen maken, maar ook serieuze dingen. Maar vooral eigenlijk hem proberen te helpen met problemen en grappig genoeg heeft hij mijn ogen geopend. Eindelijk ben ik er achter waarom ik zo terug verlang naar Nederland. Nogmaals, begrijp me niet verkeerd, ik heb het hier prima naar mijn zin. Er zijn een hoop jongens waarmee ik echt goed bevriend zou kunnen zijn, zoals Sonko hier. Maar daar zit hem het probleem.
Bevriend zijn met de jongens hier is lastig. Dag in dag uit ben ik een soort van voorbeeld voor hen. Lekker hangen in mijn huis met de jongens kan niet, even gezellig een peukie roken kan niet, dat is een slecht voorbeeld en ook al weet Sonko allang dat ik rook ik kan het niet toegeven.
Met elke stap die je maakt ben je dus een voorbeeld en dat is soms vermoeiend maar vooral ook irritant. Zoals ik net al zei, ik kan niet zo met ze bevriend zijn zoals we in Nederland vrienden zouden ze. Het blijft hier, hoe hard het ook klinkt, een soort van rehabilitatiecenter. En zoals Sonko al zei, het voelt vaak alsof de jongens en de vrijwilligers een verschillende klasse zijn. Wij zijn ‘beter’ als zij. En in enig opzicht moeten wij natuurlijk ook wel boven hen staan, het goede voorbeeld geven, maar daardoor is het ook lastig af en toe eens ouderwets te chillen.
Het mooie ervan is dan wel weer dat, in het geval van Sonko en naar mijn idee een hoop jongens, hij het weet, het accepteert en ook begrijpt dat wij een voorbeeld voor hen moeten zijn. Dit maakt het een stuk gemakkelijker en voor hem is er dan ook geen probleem. Het probleem blijft alleen bij mijzelf. Maar zoals ik hem ook al verteld heb, zodra je het probleem gevonden hebt, heb je de eerste stap naar de oplossing al gedaan. Het volgende is of je het accepteert of niet. In mijn geval is er niet veel keus, ik moet hier nou eenmaal een voorbeeld zijn en hoe blij ze hier ook met mij zijn, als ik mij daar niet meer aan houd zal ik toch snel weg zijn. Maar ik kan ook kijken of ik het accepteer dat daardoor het chillen niet meer kan, of misschien wel op een andere manier, maar vooral ook of ik accepteer mij daardoor klote te voelen.
Het mooie ervan is dan wel weer dat, in het geval van Sonko en naar mijn idee een hoop jongens, hij het weet, het accepteert en ook begrijpt dat wij een voorbeeld voor hen moeten zijn. Dit maakt het een stuk gemakkelijker en voor hem is er dan ook geen probleem. Het probleem blijft alleen bij mijzelf. Maar zoals ik hem ook al verteld heb, zodra je het probleem gevonden hebt, heb je de eerste stap naar de oplossing al gedaan. Het volgende is of je het accepteert of niet. In mijn geval is er niet veel keus, ik moet hier nou eenmaal een voorbeeld zijn en hoe blij ze hier ook met mij zijn, als ik mij daar niet meer aan houd zal ik toch snel weg zijn. Maar ik kan ook kijken of ik het accepteer dat daardoor het chillen niet meer kan, of misschien wel op een andere manier, maar vooral ook of ik accepteer mij daardoor klote te voelen.
Op beide vragen heb ik al een antwoord; NEE. Hoe deze ‘nee’ zich gaat uiten weet ik nog niet, daar zal ik wel weer verder over nadenken. Maar op z’n minst heb ik het probleem ontdekt en zoals ik al zei, dat is stap 1!
Dat was het voor vandaag. Zodra ik weer het gevoel heb iets te moeten schrijven horen jullie weer van mij!
Dat was het voor vandaag. Zodra ik weer het gevoel heb iets te moeten schrijven horen jullie weer van mij!
Groetjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten