Nog maar 10 weken!

Mijn vorige update is alweer een maand geleden. En in die tijd is er alweer een hoop gebeurd. Maar zoals het erbij hoort, zat ik afgelopen week in een flinke dip. Bleek achteraf ook dat ik voorhoofdholte ontsteking had. Dat is dus nog even paar daagjes uitzieken. Vandaar dat het allemaal wat langer heeft geduurd en vandaar ook dat deze blogupdate nog niet eens alles is van de afgelopen periode. Zo kunnen jullie alvast wat lezen en alvast uitkijken naar de rest van het verhaal.
Zoals ik al zei, er is een hoop gebeurd. Zo hadden we de Jesus Cup, een groot toernooi voor kinderhuizen in de omgeving en natuurlijk was het basketbalteam ook present met een fantastische prestatie. Mijn vader is tweeënhalve week op bezoek geweest en samen hebben we een hoop gedaan waaronder een bezoek aan de jongens op de straat. Erg bijzonder! Maar daar hebben jullie natuurlijk al over gelezen in mijn vorige bericht. Niet? Doe dat dan toch maar even snel! Hier de link.

Na twee weken volop training, dat blijft lastig, zou op zaterdag 28 januari de Jesus Cup beginnen met op zaterdag vier februari onze eerste wedstrijd. Training, dat blijft lastig zoals ik al zei. Waar in Nederland de discipline is elke training op tijd te zijn, er überhaupt te zijn, is die discipline hier ver te vinden. De jongens doen hier liever hun eigen ding dan dat ze een ander laten vertellen wat te doen. In het begin was dit wat moeilijk te accepteren en vrat dit mijn motivatie, maar ik zal het wel moeten accepteren. Uiteindelijk is dit ook wel gelukt, niet volledig, maar als de jongens er maar plezier in hebben, dan heb ik dat ik. Het plezier van de jongens is immers waarvoor ik gekomen ben.

De trainingen waren dus aan de gang, nu moest er iets bedacht worden voor de basketbaltenues. Er was nog wel iets van voorgaande jaren, maar dit was oud en zag er niet meer zo goed uit. Geen paniek, zoals in voorgaande berichten al gemeld heeft de NBB het project gesponsord met nieuwe shirts. Leuk en aardig, ontzettend leuk en aardig, maar er moest nog wel wat gebeuren om de shirts ook echt Bosco Boys Basketbalshirts te laten worden. Daar was al snel een oplossing voor, het logo, de naam en een nummer op elk shirt laten drukken. Zo gezegd zo gedaan, nu alleen nog van die mouwen af om het plaatje compleet te maken. Tadaaa, de nieuwe Bosco Boys Basketbalshirts. (tadaaa, te zien op de foto’s)

Het basketbalteam was klaar voor het toernooi. Drie poolwedstrijden en vervolgens een finale. En wij gingen voor de finale om de eerste en tweede plaats natuurlijk. Kivuli en Domus Mariae zouden geen probleem moeten zijn, daarmee zouden we al de tweede plek in de pool veroveren en voor de eerste plek strijden, tegen de alom gevreesde Don Bosco Upperhill. De afgelopen zes jaar heeft Bosco Boys nooit gewonnen van de Leaguespelers van Upperhill. Dat maakte iedereen, behalve het basketbalteam natuurlijk, nogal negatief over deze wedstrijd. Maar daar zouden wij wel eens verandering in gaan brengen. Ah fijn, ik loop op de zaken vooruit.

Zaterdag 28 januari, de opening van de Jesus Cup met als begin een kerkdienst, zoals ik al zo vaak heb gezegd, een Afrikaanse kerkdienst, een lange, hele lange kerkdienst. Met alle jongens om mij heen in slaap gevallen had ik er ook moeite mee wakker te blijven tijdens de bijna een uur durende preek. En na de kerkdienst, het eindeloze wachten was nog niet voorbij. Alle teams uit de Jesus Cup moesten op de foto. En ze hadden mij natuurlijk al snel gevonden, dus het komende uur zou ik foto’s moeten maken. Nou geen probleem in principe, de wedstrijden zijn nog niet begonnen dus ik heb toch even niets te doen. Daar kwam ik dan bij de lokalen waar de foto’s gemaakt moesten worden. Je kan het wel raden, de organisatie is natuurlijk niet ten top hier. Na een uur waren er slechts een stuk of vijf foto’s gemaakt. Nog zon 30 te gaan. Dat werd een lange dag.

Maandag 30 januari, na twee maanden wachten was het dan eindelijk zover. Om negen uur ’s avonds zou mijn vader aankomen in Nairobi, tweeënhalve week vakantie. Heerlijk! En uiteraard ging alles prima. Dinsdag natuurlijk het project aan mijn vader laten zien en een kijkje laten nemen in onze computerlessen. En voor woensdag stond onze trip naar Masaai Mara gepland. Ooit gehad dat een advertentie minder mooi is dan in het echt? Nou ik wel.

Mijn idee was een simpel, goedkoop tentenkamp, niets luxe, we kwamen daar voor de natuur en de dieren, niet voor de luxe. Toen ik had geboekt en foto’s kreeg te zien van ons ‘tentenkamp’  stand ik versteld. Wacht even, dit is geen simpel tentenkamp? Dit ziet er luxe uit! Ach, is ook geen probleem. Woensdagochtend werden we dus opgehaald, een mooi busje stond om zeven uur ’s ochtends voor mijn huisje te wachten. En daar gingen we, op weg naar Masaai Mara.

Na ruim twee uur rijden kwamen we aan in een soort van woestijn. Af en toe een verdwaald boompje, een huisje of een Masaai, maar voornamelijk een geel landschap met hekken en koeien. Nog maar zo’n 80 kilometer van Masaai Mara. Nog een uurtje rijden dus.

Een uurtje? Ja dat had je gedacht! Als er geen asfalt ligt gaat die 80 kilometer wel wat langer duren. En al die gaten in de weg… Nee, dat duurde nog wel even drie uur. Maar daar waren we dan eindelijk. Hebben jullie al een antwoord op mijn eerdere vraag? Ooit een advertentie gezien dat er minder mooi uitziet dan het echte? Nou ik nu dus wel. Bij aankomst bij onze ‘tent’ kon ik mijn ogen niet geloven. Half tent half huis. En de bedden, 6 maanden lang niet in zo’n fijn bed geslapen! En het eten! 6 maanden lang geen drie/vier gangen menu meer gehad! Wat ik dus zei, beter dan de advertentie.

Maar in de middag begon dan waar we natuurlijk voor gekomen zijn, een tochtje door het park. En wat een geluk hadden we, het eerste dier dat we zagen, op een paar herten na, waren twee cheeta’s. Rustig onder een boom. In eerste instantie zag ik het niet eens, we stonden voor de boom en ik dacht, ja mooie boom maar is dat nou zo speciaal?

En we gingen weer verder. Een prachtig landschap. Soms een bosje bomen bij elkaar, rondom wat water, soms zover je kon kijken niets, slechts geel gras, soms op dit niets een eenzaam boompje. En niet veel dieren, vrij goed gecamoufleerd en verstopt. Maar zoals ik al zei, we hadden geluk. De eerste middag gelijk al een hoop gezien. Een lijstje van de bijzonderheden; nijlpaarden, leeuwen etend van een zojuist gejaagd dier, een vosje, olifanten, een heleboel, giraffen, hyena’s en natuurlijk buffels. Ongelooflijk.

De anderhalve dag daarop was eigenlijk niet veel speciaals meer. Nee da’s niet waar! Natuurlijk was het nog steeds speciaal en ongelooflijk gaaf! Maar wat dieren betreft hebben we eigenlijk niets nieuws gezien. En aangezien mijn blog natuurlijk voornamelijk gaat over mijn belevingen op het project vind ik een hele pagina gewijd aan Masaai Mara dan ook wel weer genoeg. Het volgende punt. De eerste wedstrijd van de Jesus Cup.

Inderdaad, want vrijdagmiddag kwamen we terug en zaterdag de tiende van februari was het dan zover, onze eerste wedstrijd in de Jesus Cup. En na al dat trainen mocht het dan ook eindelijk wel eens hoor. Om negen uur zou onze eerste wedstrijd beginnen in Don Bosco Utume, het landgoed waar het rehabilitatiecenter van Bosco Boys, Bosco Boys Langata, zich ook vestigt. Om negen uur zou het dus beginnen en we moesten lopen. Een dik half uur lopen, een korte warming up en de Afrikaanse tijd in mijn achterhoofd zouden we om acht uur vertrekken. En daar stond ik dan, acht uur. Aangekleed, tas gepakt, ballen, shirts en schoenen bij me, ready to go.

Daar stond ik dan, kwart over acht. Aangekleed, tas gepakt, ballen, shirts en schoenen bij me, frustratie tot aan m’n neus, ready to go.

Daaar stond ik dan, half negen. Aangekleed, tas gepakt, ballen, shirts en schoenen bij me, frustratie tot aan m’n neus, het stoom uit m’n oren, ready to go.

Daar stond ik dan, kwart voor negen. Aangek… Oh wacht, ja ze waren er. En gelukkig had de father dan maar besloten ons te brengen met de bus. Gooi die frustratie maar uit het raam, we hebben een wedstrijd te spelen.

Daar stonden we dan, kwart over negen. Aangek… Ach laat ook zitten! Wat ik bedoel te zeggen is dat de tegenstander niet kwam opdagen. Waarom? Ja, goede vraag. Bang? Laten we het daarop houden. In ieder geval hadden ze zich teruggetrokken wat ons over liet met een competitie van slechts drie teams. Domus Mariae, Upperhill en Bosco Boys. Die eerste was dus wel op komen dagen, ook zij hadden een wedstrijd met de afhaker Kivuli. (Ik hoor het jullie denken maar nee, Kivuli was bang voor ONS, niet voor Domus Mariae!)

Maar wij moesten en zouden een wedstrijd spelen die dag wat ons er uiteindelijk toe bracht een vriendschappelijke wedstrijd te spelen met Domus Mariae. En, zoals stiekem toch wel verwacht, wonnen we. Het einde van een stressvolle dag. Good night!

De eerste dag van de Jesus Cup voor het basketbalteam zat er dus op. En ondertussen moest ik mijn vader nog van alles laten zien. Zo heb ik hem dus rondgeleid op het project, kennis laten maken met Bosco Boys langata, laten meegenieten van mijn (bijna) wekelijkse lunch in Galeria en verder laten meegenieten van mijn computerlessen aan de jongens op het project. Maar maandag was het dan zover. Maandag de zesde van februari. Onze volgende trip, dit keer naar Mount Kenya. Nee wees niet bang, ik heb mijn vader de berg niet laten beklimmen tot de top. Misschien wel omdat ik dat zelf ook niet zou volhouden… Een prachtig plekje in de bossen van de berg. En, grappig genoeg, gerund door een Nederlandse vrouw. Maar dat was nog niet eens alles. We kwamen daar aan en genoten nog amper vijf minuten van het uitzicht toen er een Nederlandse vrouw aankwam. Ach, dat zal vast de bedrijfsleidster zijn van hier. Maar na vijf maanden alleen nog maar een op een praten met Nederlanders, geen gesprekken van anderen in het Nederlands meer gehoord te hebben klonk er op de achtergronds toch wel iets heel vreemds. Als anderen Engels praten versta ik het woord voor woord, maar dit was toch op een andere manier begrijpen wat er werd gezegd. Op een of andere manier iets herkenbaars wat toch verweg in mijn geheugen zat. En daar kwam een groep aan lachen, pratend en grappen makend in het Nederlands. Toch een vrij bijzonder toeval wat je in Kenia toch niet zomaar zou verwachten. Maar toch handig, zo konden we gelijk die middag mee op een wandeling door de bossen.

Om eerlijk te zijn was er verder niet veel om over te schrijven, het was prachtig, maar dat kan ik toch niet beschrijving. Toch een korte poging.

De eerste middag een wandeling door de naaldbossen, ook die hebben ze hier inderdaad. De volgende dag een lange wandeling van zo’n 6 uur, door een tropical mountain forest, of iets wat er op lijkt, met als eindbestemming een prachtige waterval, te zien in de foto’s. De laatste morgen nog een laatste wandeling door een weer totaal ander bos, geen idee hoe dit te noemen. Maar vooral even rust van het project. Even er tussen uit en genieten van de vrijheid met mijn vader. Erg fijn.

Dat was het dus voor deze blogupdate. Ik zal proberen de volgende snel achterna te laten komen, maar ik beloof niets! We zullen zien, zoals ik de jongens hier op het project altijd vertel. We zullen zien, geen belofte, alle mogelijkheden openhouden (en met in je achterhoofd toch al een grote neiging naar een ‘nee’, maar met dat woord maak je ruzie met de jongens).

Hier de foto's van afgelopen periode
En hier de foto's van de afgelopen 6 maanden

Als laatste nog een lied naar aanleiding van mijn laatste blogbericht, het bezoek aan de jongens op de straat. Geniet ervan!

Voor nu de groeten vanuit een heerlijk zonnig Nairobi, nog altijd niet getroffen door de regentijd die eraan zit te komen.

Groetjes, Jan Jetze